Ο μύθος της δικής μου Ειρηνούλας

Όλοι την ξέρουν στο χωριό την κυρα-Λένα. Χήρα από τα νεαρά της χρόνια, ο άντρας της χάθηκε στις θάλασσες σε μια τρικυμία μαζί με όλο το πλήρωμα. Τα νέα τα μετέφεραν κάποιοι επιβάτες που σώθηκαν. Άδειο το έθαψαν το μνήμα. Μόνο με μια φωτογραφία του και ένα πακέτο με καλοσιδερωμένα ρούχα. Μα στήριγμά της στη ζωή μεγάλο, η κόρη της, η Ειρηνούλα.

Όλοι την ξέρουν στο χωριό την Ειρηνούλα. Έτσι την αποκαλούσαν, “Ειρηνούλα”. Όχι όμως φυσιολογικά αλλά μάλλον περιπεκτικά. Στην αρχή την αποκαλούσαν Ρηνιώ, μα όταν έμαθε τα της πίστεως από τη μάνα της, όποτε την αποκαλούσαν έτσι τους διόρθωνε λέγοντας “Ειρήνη είναι το βαπτιστικό μου. Έτσι βαπτίστηκα Ορθόδοξη. Έτσι βαπτίστηκα Χριστιανή”.

Άλλο χωριό θα τη φώναζε κοροϊδευτικά “η Χριστιανή”, μα όχι το χωριό της κυρα-Λένας και του παπα-Γιώργη. Είχαν βαθιά πίστη και ήταν κάθετοι σε αρκετά ζητήματα όλοι τους. Κάποιοι λιγότερο, κάποιοι περισσότερο αλλά όλοι πρόσεχαν την πίστη τους. Στην Κατοχή και στην Τουρκοκρατία κανείς τους δεν αλλαξοπίστησε. Κινδύνους είχαν πολλούς. Μα κανείς τους δε λύγισε. Γι’ αυτό και τους προστάτευσε ο Άγιος Χαραλάμπης και δε χάθηκε κανείς τους.

Αυτού του χωριού απόγονος ήταν η Ειρηνούλα. Παιδί της κυρα-Λένας. Παιδί του πατέρας της που δεν πνίγηκε απλά μα που αυτοθυσιάστηκε για να γλιτώσουν οι επιβάτες - όπως λένε οι νεότερες μαρτυρίες. Πνευματικό παιδί του παπα-Γιώργη. Βαπτισμένη παιδί και ταμμένη στην Αγία Ειρήνη τη Χρυσοβαλάντω.

Μετά που ορφάνεψε η Ειρηνούλα, ο βιοπορισμός της οικογένειάς της έγινε πιο δύσκολος. Τα αγαθά που πριν δεν έρεαν άφθονα μα υπήρχαν, πλέον ήταν δυσεύρετα και σπάνια. Μόνο ένα πράγμα δεν έλειπε ποτέ από το σπίτι τους. Χαρτομάντηλα.
Όταν η Ειρηνούλα έφευγε από το σπίτι, η κυρα-Λένα της έδινε πάντοτε ένα πακέτο με χαρτομάντηλα. Αν καμιά φορά το ξεχνούσε, έτρεχε ξωπίσω της με όλο το βάρος της ζωής και της ηλικίας της και της το έδινε.

Στην αρχή, η Ειρηνούλα, όπως όλα τα παιδιά, δεν καταλάβαινε γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό το πακέτο με τα χαρτομάντηλα. Χαιρόταν βέβαια όταν κάποιος στην παρέα φτερνιζόταν που είχε να του προσφέρει ένα χαρτομάντηλο όταν της το ζητούσαν. Με αυτή λοιπόν την απλή κίνηση, τη δασκάλευε η μάνα της ώσπου, ακόμη και στη φτώχεια τους, την έκανε εργάτη της αρετής και της ελεημοσύνης. Τόσο μπορούσε να δώσει, τόσο έδινε. Κι η Ειρηνούλα σιγά-σιγά έμαθε κι η ίδια ν’ αγαπάει το να δίνει.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο παπα-Γιώργης και η κυρα-Λένα έφυγαν συνοδευόμενοι από πλήθος αγγέλων για τα σπίτια που έχτισαν με την ενάρετη ζωή τους για τις ουράνιες πολιτείες. Ο παπα-Γιώργης για να ειρηνεύσει αλλά και να βρει ξανά το πνευματικό του παιδί, τον πατέρα της Ειρηνούλας, ενώ η κυρα-Λένα για να βρει τον άντρα της. Ίδια μέρα έφυγαν και οι δυο τους. Το ταξίδι τους ευλόγησε ο νέος παπα-Γιώργης, κατά κόσμον γνωστός ως Παντελεήμων ο Ελεήμων, πνευματικό παιδί του προηγούμενου.

Η Ειρηνούλα πούλησε την όποια περιουσία είχε η μητέρα της και κατέφυγε στην ηγουμένη της Μονής του Αγίου Ιωάννη του Κυνηγού για να μοιράσει εκείνη κατάλληλα τα χρήματα στους φτωχούς, ενώ η ίδια ζήτησε ένα κελί προς διαμονή από μια μονή λίγο μακρύτερα από το χωριό, του Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, που είχε παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ. Δεν ήθελε ούτε οι φτωχού, μα ούτε και η ηγουμένη να της αποδόσουν φόρο τιμής, στερώντας της τη Θεία Δόξα, την Ουράνια.

Περιέργως, χωρίς προηγουμένως να γνωρίζονται με τη Γερόντισσά της, εκείνη, ανάμεσα στις υπόλοιπες υποχρεώσεις της που της όρισε, της πρόσθεσε και το διακόνημα, το περίεργο διακόνημα, να μοιράζει χαρτομάντηλα στους ευλαβείς προσκυνητές. Διακόνημα που δέχτηκε με ιδιαίτερη χαρά αν και παραξενεμένη.

Όταν η Γερόντισσά της ήταν έτοιμη να αποδημήσει εις Κύριον, παρήγγειλε στην Ειρηνούλα να μην αμελήσει ποτέ το διακόνημα με τα χαρτομάντηλα. Ήταν κάτι που αγαπούσε και η ίδια να κάνει. Μα από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, σαν κάποιος τοίχος που είχε αυτιά να άκουσε και ξεκίνησαν οι δυσκολίες. Ακόμη κι έτσι όμως, με προσευχή και νηστεία κατάφερε να ανταποκριθεί τόσο σε αυτή όσο και στις υπόλοιπες υποχρεώσεις που είχε.

Όταν ήρθε η στιγμή και για την Ειρηνούλα να ανέλθει με το Σωτήρα της στα Ουράνια, τα λόγια της χαράκτηαν στην ψυχή όσων τα άκουσαν. Πληροφορία δεν έχουμε αν πέθανε οσιακά ή μαρτυρικά, μα σίγουρα έφυγε ειρηνικά. Αν δεν είχε ειρήνη η Ειρηνούλα στη ψυχή, δε θα μπορούσε να πει τα παρακάτω...

Κύριε,
στα τόσα χρόνια της ζωής μου,
τίποτε δεν κατάφερα μόνη μου,
τίποτε δεν κατάφερε ο πηλός χωρίς το Δημιουργό,
τίποτε δεν κατάφερε το χώμα χωρίς το νερό της Ζωής που εσύ προσφέρεις.
Μόνο ένα πράγμα κατάφερα να διατηρήσω αμόλυντο, το διακόνημα με τα χαρτομάντηλα.
Μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία Σου κι ευλόγησε! Όσο μακριά κι αν βρίσκομαι από τη γη, ευλόγησε Κύριε, ευλόγησε, όποιος ζητάει ένα χαρτομάντηλο, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη ανάγκη, ευλόγησε να βρίσκομαι κοντά και να του το προσφέρω...

Κανένα βιβλίο και κανένα στόμα από όσα έχουν δημιουργηθεί μέχρι τώρα δεν περιλαμβάνει έστω και μία αναφορά στην Ειρηνούλα της ιστορίας μας. Ίσως γιατί δεν υπήρξε ποτέ. Όμως ο μύθος λέει πως όταν κάποιος έχει ανάγκη από ένα χαρτομάντηλο, για την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη ανάγκη, η Ειρηνούλα θα εμφανιστεί να του δώσει, πότε με τη μορφή άντρα, πότε με τη μορφή γυναίκας, μα σίγουρα θα είναι εκεί, ενδεδυμένη το ουράνιο νυφικό της Αγάπης.