Σκέψεις…

Ξημέρωμα της 23ης Ιανουαρίου 2017. Αρκετά λεπτά μετά τις 00:00…

Ο εκφωνητής του ραδιοφώνου του σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας μιλάει για τον π.Ιωήλ Γιαννακόπουλο. Έναν γέροντα για τον οποίο δεν είχα ξανακούσει τίποτα.

Το ταξίδι μου στην κειμενογραφία, την ποίηση, τη μουσική σύνθεση και όλα τα υπόλοιπα πράγματα που έχουν να κάνουν με τον χώρο της τέχνης [του γραπτού κυρίως λόγου] ξεκίνησαν από όταν ήμουν αρκετά μικρός. Έκτοτε πέρασαν αρκετά χρόνια. Τουλάχιστον 15 για την ακρίβεια.

Τα τελευταία χρόνια δε γράφω τόσο συχνά. Ίσως γιατί έχω ανθρώπους στους οποίους θέλω να δίνω την αγάπη μου έμπρακτα και όχι μέσα από κείμενα. Ίσως γιατί δεν έχω κάτι να γράψω. Ίσως γιατί δε βρίσκω κάτι αξιόλογο στον εαυτό μου να πω. Ίσως γιατί με αναστατώνει πού και πού κι ο λογισμός πως “[…] θα φαίνεται ωραίο όταν τυπωθεί [ηλεκτρονικά στο διαδίκτυο]”. Λογισμός που μέσα μου κατατάσσεται σε υπερηφάνεια και δεν τον θέλω. Σε αυτό το σημείο λοιπόν ήρθε η αφύπνιση πως αυτή η [ηλεκτρονική] εκτύπωση με γεμίζει με αυτό που έριξε το διάβολο από τον Παράδεισο που φύλαξε ο Θεός για όλους εμάς τους ανθρώπους.

Σε όλα τα έργα του, ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος είχε πρίσμα εκκλησιολογικό και απέβλεπε στη οικοδομή του λαού του Θεού. Έφτασε μάλιστα για την συγγραφική του δουλειά [ιδιαίτερα για τον υπομνηματισμό της Παλαιάς Διαθήκης] να προταθεί από τον Ειδικό καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Αθηνών ώστε να βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών. Η βράβευση έγινε τελικά στις 31 Δεκεμβρίου 1965. Ο ίδιος όμως δεν ήθελε να πάει για να αποφύγει την ματαιοδοξία. Το επιχείρημα του μαθητή του [Αρχιμ. τότε] Μελέτιου Καλαμαρά ήταν πως θα πολεμηθεί από το πάθος της κενοδοξίας αν δεν πάει. Το σκέφτηκε λοιπόν και αποφάσισε να… ταπεινωθεί και να πάει! Όμως ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για την προβολή και κυκλοφορία των βιβλίων του. Τα άφηνε στα χέρια του Θεού, προς δόξα του οποίου τα έγραφε, και αύξηση της Εκκλησίας Του!

Τα δικά μου έργα αντίθετα δεν έχουν σχέση με αυτά του π. Ιωήλ. Ο Μέγας Άγιος Βασίλειος είχε πει πως ο εγωισμός είναι ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα, που κάνουν τον άνθρωπο ψηλό, χωρίς να τον κάνουν μεγάλο. Ο Βάκων είχε πει πως ο μεγαλύτερος κόλακας για τον καθένα μας είναι η δική μας φιλαυτία και το μόνο φάρμακο η ειλικρίνεια και η παρρησία των φίλων μας. Ο Σωκράτης είχε πει πως τους μεν κενούς ασκούς τους φουσκώνει ο άνεμος, τους δε ανόητους ανθρώπους η αλαζονεία. Ο Αριστοτέλης είχε πει πως ο εγωισμός είναι ένα πάθος ολέθριο.

Φαίνεται τελικά πως αυτός που υπηρετεί το Θεό αγνοεί τον εαυτό του, ενώ αυτός που υπηρετεί τον εαυτό του αγνοεί το Θεό.

Κύριε, το έλεός Σου εις τον αιώνα, τα έργα των χειρών Σου μη παρίδης. Σοι πρέπει αίνος, Σοι πρέπει ύμνος, Σοι δόξα πρέπει, τω Πατρί, και τω Υιώ, και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

---

Έτσι ήρθε λοιπόν η απόφασή μου να κλείσω την ιστοσελίδα που διατηρούσα μέχρι τότε και να μην ξαναδημοσιοποιήσω κάτι που δημιούργησα εγώ.

Τώρα όμως που πλέον έκλεισα κάποιους λογαριασμούς μου στα social media, ο εαυτός μου ξαναβρήκε την ησυχία του!

Έτσι μπορώ να συνεχίσω να δημοσιοποιώ [με άτακτο ρυθμό] ό,τι γράψω το οποίο θα πιστεύω πως αξίζει να δημοσιοποιηθεί. Άλλωστε, εφόσον κάτι άξιζε να το γράψω, θα αξίζει και να το δημοσιοποιήσω. Διαφορετικά δε θα το έγραφα καθόλου.

Αγάπη μόνο!