Μια ιστορία που δε βρήκα πουθενά

Στενοχωριέμαι...

Είναι τόσο τεράστιο το internet... Έχει τόσα πράγματα αλλά όχι την ιστορία που έψαχνα... Έχει διάφορα βιβλία με παραμύθια αλλά όχι αυτά που διάβαζα όταν ήμουν μικρός... Έχει διάφορα βίντεο με παραμύθια αλλά όχι αυτά που έβλεπα όταν ήμουν σωματικά παιδί... Μπορείς να βρεις από γυμνά σώματα μέχρι αγιογραφίες αλλά όχι τον έρωτα ή το Θεό. Μπορείς να βρεις από εικόνες μέχρι φωτογραφίες αλλά όχι τέχνη ή αναμνήσεις. Μπορείς να συμπαθήσεις ή να πληγώσεις αλλά όχι να αγαπήσεις ή να είσαι σίγουρος για το τι κάνεις.

Μπορείς...

Πολλά μπορείς...

Αλλά δε μπορείς να ζήσεις μπροστά σε έναν υπολογιστή...

Η ζωή είναι εκεί έξω. Εκεί που οι γραμμές αυτές δεν υπάρχουν. Εκεί που τα ξημερώματα έχουν νόημα. Εκεί που τα παραμύθια τα λένε οι γιαγιάδες και όχι οι Σύμπακτοι Δίσκοι. Εκεί που δε χρειάζονται  απαλές κουβέρτες γιατί το σπίτι μας είναι ηδη ζεστό και γεμάτο με αγάπη. Εκεί που τα δάκρυα δεν φτάνουν ποτέ στο χώμα γιατί όλο και κάποιος υπάρχει να μας τα σκουπίζει. Εκεί που οι ζωγραφιές μας γίνονται με το χέρι και όχι με το ποντίκι. Εκεί που η νύχτα είναι τόσο σκοτεινή που δε βλέπεις πού πηγαίνεις αν δεν έχεις το φως του φεγγαριού για παρέα. Εκεί, που οι ιστορίες του Ζορρό, του Ρομπέν των δασών και των άλλων ηρώων των σπηλαίων δε χρειάζονται για να σε προστατεύσουν...

Κι όλο αυτό προέκυψε αναζητώντας κάτι στο internet... Μια ιστορία για δύο φίλους... Που δε θυμάμαι πια...