Ήταν ημέρα γιορτινή Παναγιά μου

Ήταν ημέρα γιορτινή. Ήταν ημέρα κρύα. Ήταν ημέρα δροσερή. Ήταν ημέρα μία.

Γιατί κάθε χρόνο μία τέτοια ημέρα υπάρχει. Όλες οι άλλες έχουν άλλο φως, μικρότερο λίγο. Όχι λιγότερο σε ποιότητα μα σε ποσότητα σίγουρα. Εξαιρούνται οι δεσποτικές εορτές, οι δεσποτικές ημέρες. Αλλά το φως που χάρισε ο Κύριος στη Μητέρα Του, την Αμόλυντη κατά πάντα, ακόμη και στη σκέψη, ακόμη και πριν γίνει Θεομήτωρ, ακόμη και πριν γίνει Θεοτόκος, όντας Παρθένος αλλά πριν την καταστήσει το Άγιο Πνεύμα Αειπάρθενο.

Γιατί όλα αυτά τα κέρδισε η Παναγία με την αγάπη της προς τον Κύριο και την υπακοή της προς Αυτόν μέσω του Αρχαγγέλου Του. Συνέργησε κι εκείνη για να σωθεί ο κόσμος. Κι ας μη γνώριζε εξαρχής πως αυτή θα είναι η Μία που θα εκπληρώσει τις προφητείες για την έλευση του πολυαναμενόμενου Μεσσία.

Μεγάλη Μάνα η Παναγιά. Μόνιμα χαρούμενη για αυτούς που αναζήτησαν ή την ίδια ως μεσίτρια ή τον Υϊό της και σώθηκαν. Μόνιμα στενοχωρημένη για αυτούς που δε μπορεί να βοηθήσει, τους ανθρώπους δηλαδή που οι πράξεις τους τούς καταδίκασαν. Γιατί οι επιλογές που έκαναν όσο ζούσαν δεν άφησαν χώρο στο Φως και στην Αγάπη του Θεού να μπει στο διάβα τους και να τους σώσει. Επιλογές που τελικά κατέληγαν όλες σε μία επιλογή· να μείνουν ανεξομολόγητοι. Αυτή η τόσο μεγάλη πράξη που όμως κρατάει λίγο σε διάρκεια. Μόλις μερικά λεπτά είναι αρκετά για να κέρδιζαν τον παράδεισο.

Προσφυγοπούλα η Παναγιά που σε τόσα μέρη ταξίδεψε στη ζωή της. Μάλιστα, κάποια μονοπάτια τα βάδισε όντας έγκυος· κι ήταν δύσβατα τα μονοπάτια αυτά. Όμως η Παναγία ήταν Προφυγοπούλα μόνο κατά την ανθρώπινη λογική. Γιατί η αγάπη της για το Θεό ήταν τόσο μεγάλη που τελικά ο Θεός κατοίκησε μέσα στην κοιλιά της.

Μέσα στο σώμα της Παναγίας μας χώρεσε το απέραντο, το όλον, η όντως Αγάπη. Κιη Παναγία μας το άντεξε αυτό. Όπως η κοιλία της γυναίκας μεγαλώνει για να χωρέσει το παιδί που μεγαλώνει μέσα της κι όταν μικραίνει η κοιλιά της μεγαλώνει η αγκαλιά της, το ίδιο συνέβη και με την Παναγία μας. Κι από εκεί που η κοιλιά της χώρεσε το απέραντο, η κοιλία της μίκρυνε και κατέληξε να έχει στην αγκαλιά της το απέραντο, την όντως Αγάπη. Κι αφού χώρεσε τον κόσμο όλο, έτσι χώρεσε κι εμένα κι εσένα και όλους μας. Από τον πιο αμαρτωλό μέχρι το μόνο αναμάρτητο.

Εκείνη, είπαμε, άλλος τίτλος... Αμόλυντος. Αειπάρθενος. Η χώρα του Αχωρήτου. Χριστοφόρα η Παναγιά. Χριστοφορούσα. Όντως Θεοτόκος. Και Αυτήν μεγαλύνομεν!

Χρόνια πολλά σε όλους! Και να θυμάστε πως εν τη κοιμήση τον κόσμον ου κατέλιπε η Θεοτόκος. Αυτή η Μάνα μας... Η γλυκήτατη Μητέρα όλων μας. Η Υπάρχουσα!