Μου είπαν να ξεχάσω...

Μου είπαν να ξεχάσω τα εγκλήματα του πολέμου, χάριν της παγκόσμιας ειρήνης και της φιλίας των παιδιών μας.

Μου είπαν να ξεχάσω και ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Μου υποσχέθηκαν εξέλιξη και ευημερία σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης.

Μα εγώ δεν το άντεχα τέτοιο πράγμα· τα σπίτια που περνούσα, οι περιοχές που διάβαινα, τα σοκάκια και τα δέντρα τους, οι άνθρωποι που γνώριζα, γιαγιάδες που ήταν κάποτε νιες και βιάστηκαν, νέοι που είχαν παππούδες που πολέμησαν, νιες που είχαν γιαγιάδες που σκοτώθηκαν.

Όλα κι όλοι μου μιλούσαν συνεχώς· φώναζαν για δικαίωση. Φώναζαν και εκλιπαρούσαν να μην αφήσω τις θηριωδίες να ξεχαστούν.

«Μα γιατί;», τα ρώτησα. «Δε θέλετε την ειρήνη;».

«Εμείς τραφήκαμε στον πόλεμο», μου λένε, «κι αν ξεχάσεις, πρέπει να ξεχάσεις και όσους έζησαν και πέθαναν στα μέρη αυτά. Πρέπει να ξεχάσεις αγίους και τη βιοτή τους. Πρέπει να ξεχάσεις ανθρώπους τίμιους και άπληστους που έσωσαν τελικά την ψυχή τους στη δίνη του πολέμου».

Κι εγώ δε μπόρεσα να σωπάσω. Δεν το μπόρεσε η καρδιά μου. Δεν το μπόρεσε η ψυχή μου να μη ακούει και να μη φωνάξουν τα χείλη μου.

Και τα είπα όλα. Όσα ήξερα. Για τους Γερμανούς, για τους Ιταλούς, για το ΟΧΙ των Ελλήνων, που δεν ειπώθηκε επί δημοκρατίας αλλά σημασία έχει πως ειπώθηκε...

Τι κατάλαβαν οι ακροατές μου δεν ξέρω...  Αλλά σαν να καταλάγιασε λιγάκι η φωτιά μέσα μου. Και σα να δικαιώθηκαν λιγάκι τα σοκάκια κι οι άνθρωποί τους. Και σα να τα άκουσα να μου λένε...

«Σε μερικά χρόνια θα σου το θυμίσουμε... Πάλι να τους τα πεις... Να τα θυμούνται»