Η μυγδαλιά των Ουρανών - Το Ρόδο το Αμάραντον

- Στην πιο όμορφη μέρα μπορούν να ανθίζουν τα λουλούδια. Μα σαν το άνθος της μυγδαλιάς άλλο δεν υπάρχει.

✝

- Είσαι σίγουρος; Θεωρώ πως θωρώ κάτι πιο όμορφο.
✝

- Λουλούδι; Άνθος λουλουδιού; Είσαι σίγουρος; Τόσοι ύμνοι στην μυγδαλιά, τόσα ποιήματά, τόσα τραγούδια, τόσες μνείες. Δεν γίνεται αυτό που λες. Το άνθος της μυγδαλιάς είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στον υλικό μας κόσμο για να μας γεμίσει συναισθήματα αγάπης, αισθήματα στοργής, να μας εξάψει κάθε αίσθηση, την όραση, την όσφρηση, την αφή, την ακοή... Αλήθεια, έχεις ακούσει αυτό το υπέροχο θρόισμα που κάνουν τα άνθη της μυγδαλιάς όταν περνάει από μέσα τους ο αέρας; Ένα απαλό υπέροχο θρόισμα, διαφορετικό από τη γαλήνη που προσφέρει η λεύκα στην ίδια κατάσταση. Άσε που δεν ακούγεται και καθόλου, καθόλου σε όσους δε θέλουν να την ανακαλύψουν, να την επεξεργαστούν,να τη γνωρίσουν, να νιώσουν την παρουσία της. Κι όμως, μια φορά να τη βιώσεις τη μυγδαλιά κι αμέσως θα συνειδητοποιήσεις πως και παλιότερα είχε τις ίδιες ιδιαιτερότητες αλλά εσύ δεν ήσουν αρκετά ανοιχτός και διαθέσιμος ψυχικά για να τη νιώσεις, να την αγαπήσεις, να την εμπιστευτείς. Μια φορά να τη ζήσεις και θα τη συνδέσεις με χίλιες δυο διαφορετικές στιγμές, με χίλιες δυο διαφορετικές αναμνήσεις της ζωής σου. Είναι κάτι το μοναδικό, το υπέροχο, κάτι που ελπίζω κι εύχομαι να μπορούσα να μεταδώσω σε όλους τους ανθρώπους μέσα σε μία και μόνη στιγμή για να συνειδητοποιήσουν όλοι το πόσα δεν κερδίζουν αλλά μάλλον χάνουν απλά και μόνο επειδή δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη, επειδή δεν έχουν συγχρονίσει ακόμη το σφυγμό της καρδιάς τους με αυτή. Αν έβαζαν όμως όλοι οι άνθρωποι στην καρδιά τους και τη ζωή τους τη μυγδαλιά... Σε τι υπέροχο κόσμο θα ζούσαμε! Στέκομαι ακίνητος κάποιες φορές κι αναρωτιέμαι... πόσο λουσμένοι είμαστε στη λάμψη, στην πανδαισία χρωμάτων, στην αίσθηση της μυγδαλιάς... Κι ύστερα στενοχωριέμαι λίγο γιατί βλέπω τους ανθρώπους, ακόμη κι αυτούς που κάποτε την ένιωσαν, να απομακρύνονται από αυτή και να κατευθύνονται προς άλλα άνθη που από μέσα τους κρύβουν στοιχεία κνησμού, στοιχεία δηλητηρίου και όμως οι άνθρωποι επιλέγουν να συγχρονίζονται με αυτά. Κι εκεί είναι που λυπάμαι και βυθίζομαι στην απόγνωση. Μα ύστερα, να πάλι η ίδια οικεία αίσθηση, μου απλώνει το χέρι, με σηκώνει και μου λέει "δεν πειράζει, εσύ συνέχισε να προσπαθείς και μη φοβάσαι"! Κι από αυτή την αίσθηση κρατιέμαι και συνεχίζω να χαμογελώ. Ελπίζοντας στη μυγδαλιά να αναγεννήσει τον κόσμο. Ελπίζοντας το θρόισμα των ανθών της να αναγεννήσει ολόκληρο τον κόσμο.
✝

- Τελείωσες;
✝

- Αχ... Ναι... τελείωσα. Συγγνώμη για το μονόλογο μα παρασύρθηκα. Θα μπορούσα να στέκομαι για ώρες και να μιλάω για τη μυγδαλιά και για τα δώρα της στην ανθρωπότητα.
✝

- ...
✝

- Λοιπόν; Πες μου τώρα, έπειτα από όλα αυτά που σου είπα, εσύ τι έχεις να πεις;
✝

- Μόνο ένα... κι η αμυγδαλιά πεθαίνει.
✝

- Ναι, αλλά ξαναγεννιέται...
✝

- Όχι, δεν κατάλαβες... Η αμυγδαλιά, χωρίς νερό πεθαίνει, από τη φωτιά πεθαίνει. Είναι ζωντανή ύλη μα σαν όλα τα μέλη του υλικού κόσμου, αργά ή γρήγορα σβήνει, πεθαίνει, χάνεται. Είναι δυνατόν μέσα σε μια νύχτα, μέσα σε μια στιγμή να ξεραθούν όλες οι μυγδαλιές και μόνο τα ποιήματα να μείνουν, μέχρι το μελάνι που τα ποτίζει να εξαφανιστεί και αυτό.
✝

- Ναι... το ξέρω... Κι είναι ο μόνος μου φόβος... Μα ποιο λουλούδι, ποιο άνθος πιο όμορφο υπάρχει στον κόσμο;
✝

- Υπάρχει ένα. Ένα που πάντα θα υπάρχει. Ένα που έχει όλα τα χαρακτηριστικά που ανέφερες. Αλλά χωρίς το φόβο, χωρίς το φόβο της απώλειας, χωρίς τη θνητότητα, χωρίς το θάνατό του να αλλοιώνει την ύπαρξη, την αγάπη. Χωρίς να υπάρχει θάνατος αλλά ζωή αιώνιος. Και το κυριότερο, χωρίς αγκάθια.
✝

- Τι λες; Υπάρχει κάτι τέτοιο;
✝

- Υπάρχει.
✝

- Και πώς λέγεται;
✝

- Είναι το Ρόδο... Το Ρόδο το Αμάραντον!
✝

- Βοήθησέ με...
✝

- Είναι άνθρωπος. Μια γυναίκα. Το κατά κόσμον όνομά της, Μαριάμ. Γνωστότερη ως Παναγία. Άνθρωπος που δεν πέθανε μα κοιμήθηκε, ανήλθε στους ουρανούς. Άπειροι ύμνοι γραμμένοι για το πρόσωπό της, άπειρα τραγούδια, άπειρες μνείες. Ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στον υλικό μας κόσμο, αποτελώντας παράλληλα και πανίσχυρο συνδετικό κρίκο με τον πνευματικό κόσμο. Γεμίζοντάς μας αγάπη, παράδοση στη στοργή της και όχι απλά αισθήματα. Δε θροΐζουν τα υπέρλαμπρα ρούχα της μα εκείνη κάνει τα καντήλια να θροΐζουν. Δεν ακούγεται σε όσους δε θέλουν να την ακούσουν, μα μόλις στραφούν σε αυτήν, θα τους βοηθήσει. Ακόμη κι αν αυτοί δεν ανήκουν ακόμη στους δούλους του Υϊού της. Μια φορά μόνο αν νιώσεις την αγάπη της και συνειδητοποιήσεις πως είναι από εκείνη, τότε θα είσαι σε θέση να συνειδητοποιήσεις πως εκείνη σε βοήθησε και παλιότερα σε άλλες καταστάσεις και θα μπορέσεις να τη συνδέσεις με χίλιες-τρεις διαφορετικές στιγμές, με χίλιες-τρεις διαφορετικές αναμνήσεις της πρότερης ζωής σου. Κι είναι τόσο υπέροχο αυτό.
✝

- Και... πόσα ονόματα έχει κερδίσει σε όλα αυτά τα ποιήματα, σε όλους αυτούς τους ύμνους που της έχουν γράψει;
✝

- Πολλά... Γερόντισσα, Χρυσαφίτισσα, Βρυουλιώτισσα, Τριχερούσα, Παραμυθία, Παναγία του Χάρου, Χρυσοσπηλαιώτισσα, Γλυκοφιλούσα, Γαλακτροτροφούσα και άλλα πολλά... Πλατυτέρα των Ουρανών...
✝

- Γαλακτροτροφούσα;
✝

- Ναι...
✝

- Είχε και παιδιά αυτή η γυναίκα;
✝

- Έχει. Έναν Υϊό.
✝

- Ήταν... είναι καλή μητέρα;
✝

- Η καλύτερη. Το γιο της τον λένε Ιησού. Το όνομά Του συνδέθηκε στο πέρασμα των αιώνων με την αγάπη.
✝

- Μα αν Εκείνος ήταν η αγάπη, τότε εκείνη ήταν...
✝

- Η υπακοή και η ταπείνωση. Η πλήρης παράδοση στο θέλημα του Θεού. Γι' αυτό και ο Θεός την έκανε κι αυτή αγάπη, την ανέβασε στον ουρανό χωρίς να πεθάνει και της έδωσε κι ένα βουνό όλο δικό της, για να μπορούν οι άνθρωποι που την αγαπούν, να μένουν σε αυτό και να ζητούν να τους ελεήσει. Κι εκείνη, ξέρεις, πάντα τους βοηθάει. Γιατί δε ζει αποκομμένη στους ουρανούς μα αφουγκράζεται τον πόνο των ανθρώπων. Αυτή είναι η μάνα μας. Αυτή είναι η αιώνια μυγδαλιά μας. Αυτή είναι το Ρόδο το Αμάραντον. Αυτή είναι που θυσίασε το γιο της για να σωθούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι άνθρωποι. Υπέρτατη πράξη αγάπης. Αυτή είναι που κάθε Κυριακή Τον παραδίδει στις εκκλησίες για να Τον θυσιάσουν και να Τον μετατρέψουν στο υπέρτατο δώρο στους ανθρώπους. Αυτή. Τα πάντα αυτή. Αυτή, η μάνα του Ιησού για Τον οποίο γράφτηκε πως "Αν όλος ο κόσμος πάει προς μία κατεύθυνση και ο Χριστός πάει από την αντίθετη, εγώ θα πάω με το Χριστό". Αυτή... η μυγδαλιά των Ουρανών. Το Ρόδο το Αμάραντον.