Ελπίζω κάποτε να έχω κι εγώ φτερά για να πετάξω
Πριν λίγο σου μίλησα, έστω και στα αστεία, κάπως απότομα. Σε ρώτησα χαμογελώντας "Γιατί το έκανες αυτό;".
Ήταν άσκοπα λόγια. Ειπώθηκαν μόνο και μόνο για να αλαφρύνω λίγο τον αέρα της παρέας μου. Αστεϊσμός της στιγμής. Κι όμως... Ακόμη και με αυτό το λόγο σε ένιωσα να πληγώνεσαι...
Αστειεύτηκα με τη σταγόνα που έπεσε στο πρόσωπό μου και - έστω προς στιγμήν - αδιαφόρησα για την προσφορά σου... Για όλα εκείνα τα απογεύματα, για όλες εκείνες τις νύχτες, για όλα σου τα παιδιά, για όλες εκείνες τις άπειρες σταγόνες που έκρυψαν το δάκρυ μου όταν δεν ήθελα ο κόσμος να το δει. Τότε που δεν είχα σε κανένα άνθρωπο να μιλήσω ή που δεν επέλεγα κανέναν άνθρωπο να μιλήσω γιατί είχα ήδη τις απαντήσεις μου μέσα μου.
Όχι γιατί ήμουν τόσο έξυπνος για να τις έχω, όσο γιατί τα πρόσωπα που κρύβεις με το μπλε σου χρώμα, όπως έγραψε κι ο Αλεπουδέλης, με φώτιζαν για να μην πέσω σε ατέρμονη θλίψη. Θλίψη που γυρόφερνε την ψυχή μου κι ακόμη τη γυροφέρνει.
Αν, όμως, η θλίψη, σε κάποια μορφή της ήταν η συνοδεία του Αγίου Παναγή Μπασιά, τότε και εγώ μπορώ να συνοδεύομαι από αυτήν κι ας ακολουθώ το δικό μου δρόμο.
Αυτόν με τα σύννεφα.
Αυτόν με το γκρίζο, το λευκό και το γαλάζιο.
Αυτόν με την τόση ζωή από πλάσματα που μπορούν να πετάξουν από ένα μέρος της γης σε άλλο.
Όσο κοντά ή μακριά κι αν είναι αυτό το άλλο μέρος.
Κι ελπίζω κάποτε να έχω κι εγώ φτερά για να πετάξω.
Μα μέχρι τότε θα χρησιμοποιώ την αγάπη μου...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου