Ο Πέτρος και οι Ρωμιοί

Ο Πέτρος. 40 περίπου ετών, Έλληνας, γέννημα - θρέμμα, έχοντας μία εν Χριστώ ζωή, τακτοποιημένος οικογενειακά, παντρεμένος με παιδιά.

Ο Πέτρος, όπως κι οι υπόλοιποι συμπολίτες του, τηρούσε το "Μένουμε Σπίτι" και δεν έβγαινε παρά για ελάχιστα πράγματα έξω. Και τα σκουπίδια, όσο μπορούσαν, τα κρατούσαν σπίτι τους για να μην εκτεθεί κανείς τους στον ιό.

Έφτασε έτσι η Παρασκευή των Γ' Χαιρετισμών. Κάθε Παρασκευή, όταν πήγαινε στη δουλειά, επισκεπτόταν την εκκλησία δίπλα του, όχι μόνο για να προσκυνήσει αλλά και για να αφήσει τα δύο χαρτάκια του - υπέρ υγείας και υπέρ μνήμης - με τα ονόματα της οικογένειάς του, φίλων, συγγενών και γενικότερα ανθρώπων που γνώριζε. Έτσι βγήκε κι αυτή την Παρασκευή. 

Λίγα μέτρα πριν την εκκλησία τον συνάντησαν δύο μηχανές της ομάδας Δ.Ι.Α.Σ. με τους αναβάτες τους, 3 άνδρες και μία γυναίκα. Τον ρώτησαν πού πήγαινε και γιατί δεν έμενε σπίτι του όπως όλοι. Τους είπε το σκοπό του εξηγώντας τους πως πήγαινε στην εκκλησία κοντά εκεί στη γειτονιά και θα ξαναγυρνούσε.

Ήταν απότομοι οι αστυνομικοί, κυρίως η γυναίκα. Ήξερε όμως ο Πέτρος να διαβάζει τους ανθρώπους. Ήταν απότομη όπως οι μητέρες που νοιάζονται για τα παιδιά τους και τους φωνάζουν.

"Δε μου λέτε και τα δικά σας ονόματα βρε παιδιά!", τους ρώτησε. "Να γράψω κι εσάς στη μνημόνευση μιας που κυκλοφορείτε όλη την ημέρα στους δρόμους".

Πείστηκαν. "Ας είναι", του είπαν. "Γιώργος,  Νικόλαος, Ανδρέας και Ειρήνη".

"Δεν πιστεύω να πηγαίνεις σε καμιά λειτουργία και να μας κοροϊδεύεις, ελπίζω!", είπε η γυναίκα.

Ο Πέτρος σκέφτηκε γρήγορα την απάντηση και αποφάσισε να κάνει κάτι παράτολμο.

"Όχι σήμερα, παιδιά μου. Την Κυριακή θα πάω στη λειτουργία της Σταυροπροσκυνήσεως!".

"Ποια λειτουργία; Αφού απαγορεύτηκαν οι πιστοί".

"Θα σας πω, μεταξύ μας!"

"Λεγε", του είπαν.

"Εδώ πιο κάτω, υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα. Ο ιερέας που λειτουργεί εκεί είναι πολύ καλός και έχει στήσει γύρω του ολόκληρη γειτονιά από ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων που είναι όμως όλοι τους πιστοί Ορθόδοξοι. Την Κυριακή θα πάμε και θα μπούμε στην εκκλησία και θα μας κοινωνήσει".

"Τι ώρα θα γίνει αυτό περίπου;", τον ρώτησε ο ένας.

"Γύρω στις 9:30 κοινωνάει. 10:30 τελειώνει η λειτουργία".

"Θα μπορούσαμε να έρθουμε κι εμείς;"

"Φυσικά! Μόνο να ντυθείτε με τα πολιτικά σας για να μη γίνετε αντιληπτοί και προξενήσετε φόβο".

"Έννοια σου και θα βάλουμε τα καλά μας πριν έρθουμε".

Ο Πέτρος τους χαιρέτησε και συνέχισε το δρόμο του. "Είθε ο Θεός να βάλει το χέρι Του κι η Παναγιά μας να μας σκεπάσει να μη γίνει κανένα κακό!", είπε μέσα του.

Η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως ήρθε. Ο Πέτρος κανονικά δε θα έβγαινε έξω λόγω της απαγόρευσης. Έπρεπε όμως να είναι παρόν για να συντονίσει την κατάσταση. Πήγε και στάθηκε από νωρίς έξω από την εκκλησία περιμένοντας τους 4 αστυνομικούς να έρθουν. Επί τη ευκαιρία, άκουγε και τη λειτουργία. Έξω από την εκκλησία.

Στις 9 το πρωί ήρθαν. Με τα καλά τους ντυμένοι και οι 4. Η γυναίκα ντυμένη καλά αλλά χωρίς κραγιόν ή κάποιο άλλο κοινωνικό στόλισμα πάνω της. Είχαν συνεννοηθεί με τους ανωτέρους τους πως πάνε για αποστολή.

"Καλημέρα. Πού είναι οι υπόλοιποι; Μέσα είναι;", του είπε ο ένας.

"Όχι ακόμη. Πιο μετά θα έρθουν. Μπείτε μόνο μέσα να μη σας δουν και τρομάξουν να έρθουν", απάντησε.

Η γυναίκα τον κοίταξε παράξενα αλλά δεν είπε τίποτα. Κατευθύνθηκαν και οι 4 μέσα στην εκκλησία ενώ ο Πέτρος τους σταύρωνε  χωρίς να βλέπουν. "Βοήθα Παναγιά μου", είπε πάλι μέσα του.

Μόλις μπήκαν, οι 3 άντρες στάθηκαν δεξιά. Η γυναίκα αριστερά. Εκτός από αυτούς, μέσα στην εκκλησία υπήρχαν μόνο ο ιερέας και ο ένας από τους συνήθως δύο ψάλτες.

Λόγω της απαγόρευσης, κανείς από τη γειτονιά που είχε φτιάξει ο ιερέας δεν πήγε στην εκκλησία.

Κι η ώρα περνούσε.

Και κανείς δε φαινόταν.

Μόνο ο Πέτρος άκουγε απ' έξω τη λειτουργία και ευφραινόταν η ψυχή του.

Η ώρα έγινε 9:34. Ο ιερέας βγήκε στην Ωραία Πύλη με το τίμιο σώμα και αίμα του Χριστού, τη Θεία Κοινωνία, στα χέρια. Ο ψάλτης ετοιμάστηκε να πάει να κοινωνήσει. 

Όμως... Η γυναίκα, η Ειρήνη, κατευθύνθηκε κι αυτή προς τη λαβίδα του ιερέα. Ο ιερέας δε μπορούσε να μιλήσει με τα άγια στα χέρια. Δε μπορούσε να της πει πως ο νόμος των ανθρώπων απαγορεύει την κοινωνία - κι ας το επιτρέπει ο νόμος του Θεού.

Η γυναίκα έκανε ένα νεύμα με το κεφάλι της. Κι ο ιερέας - προσευχόμενος εσωτερικά - την κοινώνησε.

Όταν το είδαν αυτό οι άλλοι τρεις άνδρες εκστασιάστηκαν. Σα να κατάλαβαν τότε πως βρισκόντουσαν εν μέσω μιας Θείας Λειτουργίας, από αυτές που ενώνουν τον ουρανό με τη γη! Σα να κατάλαβαν τότε πως κανονικά θα ήταν παράνομοι αλλά πως είχαν την άδεια από τους ανωτέρους τους να παρανομήσουν. Και κατευθύνθηκαν κι αυτοί, σκουντώντας διαδοχικά ο ένας τον άλλον, προς τη λαβίδα του ιερέα. Κι ύστερα κοινώνησε ο ψάλτης, εκστασιασμένος κι αυτός.

Εκείνη την Κυριακή, ο ιερέας έκανε κανονικά το κήρυγμά του. Δεν είχε προετοιμάσει κάτι αλλά λόγω του πιστού πληρώματος της εκκλησίας που είχε απέναντί του, τον φώτισε ο Θεός και του γέμισε την καρδιά με όμορφα λόγια πίστεως και αγάπης.

Μετά το "Δι' ευχών", οι 4 άνθρωποι πήραν το αντίδωρο από το χέρι του ιερέα και αφού το έφαγαν κατευθύνθηκαν προς την έξοδο.

Εκεί βρήκαν τον Πέτρο να κάθεται στο παγκάκι και να βήχει. Ακόμη εκστασιασμένοι όλοι τους. Δεν τόλμησαν να του πουν κάτι. Ο ένας, του χαμογέλασε. Η Ειρήνη τον ευχαρίστησε με τα μάτια της.

"Αυτά λοιπόν...", είπε ο Πέτρος. Σηκώθηκε και ξεκίνησε προς το σπίτι του την ώρα που οι αστυνομικοί πήγαιναν προς τον παρακάτω δρόμο όπου είχαν αφήσει τις μηχανές τους. Τον άκουσαν πάλι να βήχει.

"Θα είστε καλά, κύριε;", ακούστηκε η φωνή ενός άνδρα.

Ο Πέτρος έβηξε πάλι κι απάντησε "Ναι, μη φοβάστε! Και να μην είμαι καλά, θα βοηθήσει ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός να γίνω! Έχει ο Θεός!".

Έτσι χωρίστηκαν οι δρόμοι τους.

Η συνέχεια της ιστορίας όμως είναι πιο ενδιαφέρουσα. Γιατί...

Τις επόμενες ημέρες ο Πέτρος νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο με τη νόσο COVID-19. Τα παιδιά του και η γυναίκα του έμειναν σε καραντίνα. Κόλλησε από την αστυνομικίνα, την Ειρήνη, στην πρώτη τους κοινωνική επαφή, εκείνη την Παρασκευή που πρωτοσυναντήθηκαν. Την Ειρήνη, που το παιδί της και ο άντρας της είχαν ήδη ασθενήσει ασυμπτωματικά. Την Ειρήνη που δεν κόλλησε. Την Ειρήνη, που τα βράδια που στεκόταν δίπλα στο παιδί της, μετά που κοινώνησε κρυφά μαζί με τους συναδέλφους της, σκεφτόταν τα λόγια από ένα βιβλίο που είχε διαβάσει παλιά...

---

Εμείς οι χριστιανοί είμαστε τρομοκράτες, είμαστε μέλη μιας επαναστατικής ομάδας, που μάχεται τον άρχοντα του αιώνος τούτου, τον διάβολο...

Οι εκκλησίες είναι οι ενδιάμεσοι σταθμοί. Εκεί δεχόμαστε πληροφορίες από την κυβέρνηση μας [σ.σ.: δηλαδή το Χριστό]: κωδικούς (Καινή Διαθήκη), ενισχύσεις (Θ. Ευχαριστία) και στήριξη από την κοινότητα.

Κατέχουμε πολλές τεχνικές για να κάνουμε τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τούτου...

π. Δανιήλ Συσόεφ, Νεομάρτυρας
19 Νοεμβρίου 2009