Ημερολόγιο - Ο δεύτερος κλόουν
Πάνε χρόνια από τότε που έγραψα για εκείνο τον κλόουν της νιότης μου, της εφηβικής μου ηλικίας. Δεν ξέρω τι απέγινε. Ήταν αποτυπωμένος σε ένα ύφασμα, μια μαξιλαροθήκη απλή, λευκή, με γραμμές που σχημάτιζαν παραλληλόγραμμο.
Όμως τα χρόνια πέρασαν κι η εικόνα του κλόουν χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο. Μόνο οι μνήμες μου τον διατηρούν ζωντανό - κι ας μην ήταν ποτέ ζωντανός. Βλέπεις, όχι μετά λύπης αλλά μετά αναγνώρισης της χρονικής εξελιξιμότητας των πραγμάτων, ο κλόουν, αυτή η στατική εικόνα που σιδερώνεται δύσκολα μα τσαλακώνεται τόσο εύκολα, αντικαταστάθηκε από κάτι πιο... όχι ισχυρό... μάλλον πιο κοντά στην υπάρχουσα πραγματικότητα μιας που πλέον - λόγω ηλικίας - η γενικότερη θέση μου στην κοινωνία των ανθρώπων έχει παγιωθεί ή τουλάχιστον θεσπιστεί χωρίς την παραμικρή προσπάθεια από μέρους μου.
Η εικόνα του κλόουν λοιπόν αντικαταστάθηκε από έναν πάνθηρα που με τα κίτρινα, τα - λίγο ξεθωριασμένα από το χρόνο - μάτια του κοιτάζει τον κόσμο που βλέπει απλώς ένα πάπλωμα και τον ίδιο τον αγνοεί ή δεν του δίνει τόση σημασία. Είναι λογικό να τον αγνοούν τον πάνθηρα, άλλωστε από μόνος του δεν αξίζει τίποτα. Περνάει τη ζωή του τρεφόμενος για να επιβιώσει και υπνοβατεί σε μια "ακοινώνητη κοινωνία που τα μέλη της δεν είχανε πρόσωπα αλλά είχανε προσωπεία". Άλλωστε, υπάρχουν κι άλλες εικόνες του ίδιου πανομοιότυπου πάνθηρα και σε άλλα σημεία στον ίδιο χώρο και μάλιστα πολύ κοντά του. Λογικό είναι που αγνοείται.
Όμως ο πάνθηρας γνωρίζει πως αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου παπλώματος, ενός μεγαλύτερου υφάσματος που όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσο κι αν φθαρεί στα μάτια του κόσμου, μέσα του θα νιώθει πως όλα πάνε κατ' ευχήν. Κι αυτό θα το νιώθει μέσα του τόσο έντονα που θα συνεχίζει να περνάει τη ζωή του χαμογελώντας - όχι γρυλίζοντας. Γιατί ο πάνθηρας γνωρίζει, έμαθε πως με τη μικρή του προσπάθεια, αυτή του να μην κοιτάει μόνο το πώς θα περάσει ο ίδιος το χειμώνα αλλά και το πώς θα ζεσταθούν κι οι άλλοι γύρω του, επειδή ακριβώς αντιλήφθηκε πως όλοι πλάσματα του Θεού είμαστε, κατάφερε να ζεστάνει στην αρχή ένα σώμα κι ύστερα δύο. Κι αυτά τα δύο σώματα, επειδή είχαν ήδη ζεσταθεί οι ψυχές τους προηγουμένως και ενωθεί με αγάπη Θεού, κατάφεραν να ονομαστούν οικογένεια. Νέα οικογένεια. Πρότυπη οικογένεια για τα νέα μέλη. Γιατί, δόξα τω Θεώ, ήρθαν και νέα μέλη.
Πρώτα ήρθε ένα μέλος. Ύστερα από χρόνια ένα άλλο. Κι ύστερα, πριν την πλήρωση ενός χρόνου από τη γέννηση του δεύτερου μέλους, αναμένεται να γεννηθεί και το τρίτο. Κι έχει ο Θεός...
Ο πάνθηρας πλέον θα πρέπει να επεκταθεί σε περιβάλλοντα που δε γνωρίζει μήπως και καταφέρει να τυλίξει όλα τα μέλη αυτής της νέας οικογένειας. Δεν έχει πλέον όρεξη να χάσει χρόνο γλύφοντας τις πληγές του, πάρα να πάει απευθείας στο γιατρό για να ομολογήσει στο γιατρό πού τις έκανε. Κι ο γιατρός, αφού τον ακούσει και του κλείσει τις πληγές, τον παρηγορεί λέγοντας "Ήρθες εδώ για ασπιρίνη και φεύγεις με αντιβίωση". Τόσο ισχυρό το φάρμακο που παίρνει όταν χρειάζεται.
Όμως, η αλήθεια είναι πως μόνο μέσα από τις δυσκολίες έμαθε να λέει "Δόξα τω Θεώ". Κι όταν το έμαθε μέσα από τις δυσκολίες, μόνο τότε κατάφερε να το πει και μέσα στις χαρές του. Κι έτσι ο πάνθηρας κατάφερε από κοσμικός να γίνει πνευματικός. Δεν τα κατάφερε όμως μόνος του. Ήταν οι ψυχές που τον τύλιξαν, το σώμα που αγκάλιασε και οι αναζητήσεις που ο Κύριος εμφύσησε στην καρδιά του που τον βοήθησαν να επιτύχει το έργο του.
Κι έχει ο Θεός ακόμη...
Όμως τα χρόνια πέρασαν κι η εικόνα του κλόουν χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο. Μόνο οι μνήμες μου τον διατηρούν ζωντανό - κι ας μην ήταν ποτέ ζωντανός. Βλέπεις, όχι μετά λύπης αλλά μετά αναγνώρισης της χρονικής εξελιξιμότητας των πραγμάτων, ο κλόουν, αυτή η στατική εικόνα που σιδερώνεται δύσκολα μα τσαλακώνεται τόσο εύκολα, αντικαταστάθηκε από κάτι πιο... όχι ισχυρό... μάλλον πιο κοντά στην υπάρχουσα πραγματικότητα μιας που πλέον - λόγω ηλικίας - η γενικότερη θέση μου στην κοινωνία των ανθρώπων έχει παγιωθεί ή τουλάχιστον θεσπιστεί χωρίς την παραμικρή προσπάθεια από μέρους μου.
Η εικόνα του κλόουν λοιπόν αντικαταστάθηκε από έναν πάνθηρα που με τα κίτρινα, τα - λίγο ξεθωριασμένα από το χρόνο - μάτια του κοιτάζει τον κόσμο που βλέπει απλώς ένα πάπλωμα και τον ίδιο τον αγνοεί ή δεν του δίνει τόση σημασία. Είναι λογικό να τον αγνοούν τον πάνθηρα, άλλωστε από μόνος του δεν αξίζει τίποτα. Περνάει τη ζωή του τρεφόμενος για να επιβιώσει και υπνοβατεί σε μια "ακοινώνητη κοινωνία που τα μέλη της δεν είχανε πρόσωπα αλλά είχανε προσωπεία". Άλλωστε, υπάρχουν κι άλλες εικόνες του ίδιου πανομοιότυπου πάνθηρα και σε άλλα σημεία στον ίδιο χώρο και μάλιστα πολύ κοντά του. Λογικό είναι που αγνοείται.
Όμως ο πάνθηρας γνωρίζει πως αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου παπλώματος, ενός μεγαλύτερου υφάσματος που όσα χρόνια κι αν πέρασαν, όσο κι αν φθαρεί στα μάτια του κόσμου, μέσα του θα νιώθει πως όλα πάνε κατ' ευχήν. Κι αυτό θα το νιώθει μέσα του τόσο έντονα που θα συνεχίζει να περνάει τη ζωή του χαμογελώντας - όχι γρυλίζοντας. Γιατί ο πάνθηρας γνωρίζει, έμαθε πως με τη μικρή του προσπάθεια, αυτή του να μην κοιτάει μόνο το πώς θα περάσει ο ίδιος το χειμώνα αλλά και το πώς θα ζεσταθούν κι οι άλλοι γύρω του, επειδή ακριβώς αντιλήφθηκε πως όλοι πλάσματα του Θεού είμαστε, κατάφερε να ζεστάνει στην αρχή ένα σώμα κι ύστερα δύο. Κι αυτά τα δύο σώματα, επειδή είχαν ήδη ζεσταθεί οι ψυχές τους προηγουμένως και ενωθεί με αγάπη Θεού, κατάφεραν να ονομαστούν οικογένεια. Νέα οικογένεια. Πρότυπη οικογένεια για τα νέα μέλη. Γιατί, δόξα τω Θεώ, ήρθαν και νέα μέλη.
Πρώτα ήρθε ένα μέλος. Ύστερα από χρόνια ένα άλλο. Κι ύστερα, πριν την πλήρωση ενός χρόνου από τη γέννηση του δεύτερου μέλους, αναμένεται να γεννηθεί και το τρίτο. Κι έχει ο Θεός...
Ο πάνθηρας πλέον θα πρέπει να επεκταθεί σε περιβάλλοντα που δε γνωρίζει μήπως και καταφέρει να τυλίξει όλα τα μέλη αυτής της νέας οικογένειας. Δεν έχει πλέον όρεξη να χάσει χρόνο γλύφοντας τις πληγές του, πάρα να πάει απευθείας στο γιατρό για να ομολογήσει στο γιατρό πού τις έκανε. Κι ο γιατρός, αφού τον ακούσει και του κλείσει τις πληγές, τον παρηγορεί λέγοντας "Ήρθες εδώ για ασπιρίνη και φεύγεις με αντιβίωση". Τόσο ισχυρό το φάρμακο που παίρνει όταν χρειάζεται.
Όμως, η αλήθεια είναι πως μόνο μέσα από τις δυσκολίες έμαθε να λέει "Δόξα τω Θεώ". Κι όταν το έμαθε μέσα από τις δυσκολίες, μόνο τότε κατάφερε να το πει και μέσα στις χαρές του. Κι έτσι ο πάνθηρας κατάφερε από κοσμικός να γίνει πνευματικός. Δεν τα κατάφερε όμως μόνος του. Ήταν οι ψυχές που τον τύλιξαν, το σώμα που αγκάλιασε και οι αναζητήσεις που ο Κύριος εμφύσησε στην καρδιά του που τον βοήθησαν να επιτύχει το έργο του.
Κι έχει ο Θεός ακόμη...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου