Δε με απωθούν οι άνθρωποι που φοράνε μάσκες

Δε με απωθούν οι άνθρωποι που φοράνε μάσκες. Άλλωστε έμαθα να κοιτώ τους ανθρώπους στα μάτια από παλιά. Στην αρχή με κοιτούσαν παράξενα.

Ποιος είμαι; Τι θέλω; Γιατί τους κοιτάζω τόσο διαπεραστικά;

Να κοινωνήσω μαζί τους. Αυτό ήθελα. Να γίνω μια κοινωνία μαζί τους! Όπως στη Θεία Λειτουργία νιώθω τους συντοπίτες μου, τους συνανθρώπους μου κοντά μου, αδιαφορώντας για τις όποιες διαφορές μας! Το όμοιο επιδιώκω κι όταν τους κοιτώ στα μάτια απευθείας.

Τώρα οι μάσκες δεν έβλαψαν τη σχέση μου μαζί τους. Όπου κι αν τους βρίσκω. Τα μάτια τους δεν τα έκρυψε κανείς. Άλλαξαν, ναι! Πλέον κάποια μάτια έχουν φόβο μέσα τους. Δυστυχώς, όχι φόβο Θεού αλλά φόβο για τη ζωή τους. Από την άλλη πλευρά, ο φόβος του Θεού δεν είναι πάντοτε ορατός στους άλλους ανθρώπους.

Άνθρωποι που μέχρι πρότινος ζούσαν μια κάποια καλοπέραση ή έστω μια κάποια φυσιολογική ζωή, ξαφνικά νιώθουν κυνηγημένοι και προσπαθούν να τηρούν παντού τους κανόνες που θέσπισαν οι ειδήμονες. Όχι επειδή το είπαν, μα για το πρόστιμο. Το πρόστιμο φοβούνται. Και το επιτίμιο βέβαια. Το κοινωνικό επιτίμιο πως κάποιος θα τους μαλώσει δημοσίως. Και τη φυλακή, σε περίπτωση που θεωρηθεί ότι βλάπτουν τη δημόσια υγεία.

Γενικώς... φοβούνται!

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άνθρωποι που πήραν το φόβο που τους μετέδωσαν τα κανάλια της τηλεόρασης και του YouTube και τον έκλεισαν μακριά τους, σε ένα φανταστικό κουτάκι από όπου δεν μπορούσε να τους επηρεάσει· αφήνοντας όμως τη γνώση να περάσει!

Κι όταν το κουτάκι ξεχείλιζε, έκλειναν την τηλεόραση ή τον υπολογιστή και κοιτούσαν τα μάτια του συντρόφους τους. Χωρίς μάσκα. Άλλωστε, δεν είχαν ποτέ μάσκα με το σύντροφό τους. Ούτε εκείνη την ψυχολογική μάσκα που είχαν άλλα ζευγάρια, ούτε τώρα τη φυσική.

«Είναι δυνατόν να μην πλαγιάσω με τη γυναίκα μου στο ίδιο κρεβάτι; Κι αυτό από φόβο να μη με κολλήσει; Δεν υπάρχει περίπτωση!».

Έτσι μου είπε ένας γλυκύτατος παππούλης (λαϊκός, 50+ ετών) πριν κάποιες ημέρες συζητώντας. Κι είχε δίκιο γιατί το συζυγικό κρεβάτι δε μπορεί, δεν το σηκώνει το να δεχτεί τρίτους ανθρώπους μέσα του! Δέχεται τον άνδρα, τη γυναίκα του και τον Χριστό να τους ευλογεί. Άλλωστε από το συζυγικό κρεβάτι μεγαλώνει η οικογένεια και αποκτάει βλαστάρια. Κι αυτά ευλογημένα από τον Κύριο.

Ευλογημένα όπως κι άλλα ευλογημένα... Ευλογημένα όπως τα Άγια Νήπια ή όπως ο Άγιος Κήρυκος, ο τρίχρονος μάρτυρας...

Κι αν κόσμος φοβάται, ο Χριστιανός έχει φόβο Θεού και δε φοβάται τους ανθρώπους. Αν μπόρεσαν οι κρυπτοχριστιανοί να αντέξουν τη διπλή ζωή και τις καθημερινές και συνεχείς τύψεις της φαινομενικής άρνησής τους, δε θα μπορέσουμε οι τωρινοί χριστιανοί να αντέξουμε τα όποια σενάρια έρχονται εναντίον μας;

Γιατί για σενάρια πρόκειται... τις περισσότερες φορές!

Σενάρια με μόνο σκοπό την ενστάλαξη φόβου στις ψυχές μας! Ο Χριστιανός οφείλει να ζει χωρίς φόβο ανθρώπων, τηρώντας τους νόμους του κράτους του - όταν αυτοί βέβαια δε στρέφονται εναντίον του Θεού.

Αν στρέφονται, προσευχή! Αν δε στρέφονται, προσευχή! Αν δεν ξέρουμε, προσευχή! Γενικώς... προσευχή, προσευχή, προσευχή!

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υϊέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, ελέησόν με τον αμαρτωλό! Συ γιγνώσκεις τα κρύφια του ταπεινού δούλου σου...»

Και συγχώρεση! Πολλή συγχώρεση! Σε όλους! Στους συγγενείς μας! Στους φίλους μας! Στους εχθρούς μας! Στους νομοθέτες μας! Στους γείτονες μας! Στους συναδέλφους μας! Σε όλους!

«Όνειρα που χάθηκαν / γυρίζουν στην αρχή / γιατί όταν μεγαλώσω θα’ θελα / να γίνω ένα παιδί», λέει ένα τραγούδι^[1].

«Έχε το νου σου στο παιδί» μέσα σου λοιπόν! Μάθε το - έστω και τώρα, ποτέ δεν είναι αργά - να αγαπάει, να πιστεύει και τελικά να ελπίζει στο Θεό των Χριστιανών.

Άλλωστε κι οι άγιοι αυτό μας έμαθαν... Να μη γογγύζουμε και να μη θλιβόμαστε! Όσα μαρτύρια κι αν πέρασαν, θλίψη δε θα δεις στις εικόνες τους. Μόνο στοιχεία που αποδεικνύουν τη βιοτή τους ή το θανατό τους.

Ο Χριστός αναστήθηκε! Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να χρειαζόμαστε για να μας γεμίσει χαρα! Ο Χριστός κατήργησε το θάνατο! Ο Χριστός αναστήθηκε! Κι ο προφήτης Ηλίας δεν πέθανε ποτέ! Αμ, η Παναγία; Η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν», η μήτηρ η υπάρχουσα της ζωής!

Γι’ αυτό σου λέω! Δεν αξίζει να φοβάσαι! Κάναμε πολλές αμαρτίες, πράγματι, όλοι μας! Και συνεχίζουμε να κάνουμε γιατί είμαστε ασθενείς. Ξέρεις κάτι όμως; Για εμάς ήρθε ο ζωοδότης Χριστός «στη γη να περπατήσει και να μας καλόκαρδίσει». Το ξέρουμε όλοι μας· όλοι το ύμνησαμε αυτό ως παιδιά.

Εμείς, ως παιδιά του Πατέρα μας, οφείλουμε να προστρέξουμε στα φουστάνια της Μάνας μας! Και δεν υπάρχει περίπτωση να μη μας καλύψουν! Έχει ο Θεός για «τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου» Του!

Ακούς γυναίκα; Ακούτε παιδιά μου; Ακούτε Χριστιανοί; Κρατήστε γερά στις επάλξεις! Και μη φοβάστε! Μόνο το Θεό! Μόνο το Θεό..!

---

[1] Για την ιστορία... Το τραγούδι είναι το "Όταν ήμουνα μικρός" από Zenith Vain και Τραγικό Είρωνα. Σε ένα άλλο τραγούδι, ο Τραγικός Είρωνας γράφει: "...και έχω τόσο φώς να δώσω / μα θα τ' αντιληφθείτε όλοι σας όταν πεθάνω ή όταν σκοτώσω / πέσ' μου πόσο χρεώνεις τη καρδιά σου / ένα ψέμα το κορμί σου με εμένα να σε πληρώσω..."