Ένας ιερέας που θυμάμαι
Θυμάμαι πριν αρκετά χρόνια, τουλάχιστον μια δεκαετία πριν, που άνοιξα την καρδιά μου σε έναν ιερέα. Δεν τον ήξερα καλά-καλά μα ήταν πρόθυμος να με μάθει. Άλλωστε, όπως φαινόταν, θα ξανασυναντιόμασταν στο μέλλον και θα είχαμε συχνές-πυκνές επαφές.
Όχι στα πλαίσια της εξομολόγησης μα μιας προσωπικής πνευματικής συζήτησης τον προσέγγισα. Είχε μόλις τελειώσει η Θεία Λειτουργία και ζήτησα να του μιλήσω. Ήθελα να του ζητήσω μια χάρη, μια ενίσχυση πνευματική για να επιτύχω το σκοπό μου.
Έπειτα από κάποιες τελευταίες συντονιστικές κινήσεις, έφυγαν όλοι από την εκκλησία και μετά την κατάλυση, κάτσαμε στο ιερό να μιλήσουμε.
Με άκουσε. Με αφουγκράστηκε. Εκτίμησε το άνοιγμα της ψυχής μου.
Ήξερα πως δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη ευχή γι' αυτό που του ζήτησα. Δεν ήταν κηδεία ή γάμος για να αναζητήσει το κατάλληλο βιβλίο. Μα αυτός ο ιερέας - όπως θα καταλάβαινα αργότερα στη ζωή μου - εκείνη τη στιγμή μιμήθηκε τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Μπορεί να μην υπήρχε ευχή για αυτό που του ζήτησα. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να φτιάξει μία!
"Τι να σου διαβάσω τώρα;" τον θυμάμαι να μονολογεί με πραγματικό προσωπικό ενδιαφέρον γι' αυτό που ζητούσα... "Θα σου διαβάσω..."
Τελικά διάλεξε έναν ψαλμό από τους ψαλμούς του Δαβίδ αν δεν απατώμαι. Δε θυμάμαι ποιον, ούτε τι είναι γραμμένο σε αυτόν, ούτε στο ελάχιστο. Εκείνη τη στιγμή όμως άκουσα λέξη-λέξη αυτά που ήταν γραμμένα και ειπώθηκαν από το στόμα του ιερέα.
Οι λέξεις, σαν σταγόνες, έπεφταν μία προς μία μέσα στην καρδιά μου και τη γέμιζαν. Κι όπως η καρδιά μου ήταν μικρή, άρχισε σιγά-σιγά να μεγαλώνει και ό,τι δεν άντεχε να το χωρέσει, να το αναδεικνύει σε προσευχή προς Αυτόν που τη γέμιζε.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά; Αφού είναι γραμμένο πως "όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους".
Κι έτσι ήταν... Αλήθεια!
π. Αρσένιος Μπόκα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου