Ο φανταστικός μου φίλος

 

Ήρθε κάποια στιγμή κι εμένα η ώρα μου να αποκτήσω το δικό μου φανταστικό φίλο. Δεν ανήκε στη σφαίρα της φαντασίας μου όπως θα περίμενε κανείς αλλά είναι σίγουρα ο πιο υπέροχος άνθρωπος που έχω γνωρίσει.

Κατέβαινα από το σταθμό του τραίνου στο Μοναστηράκι. Όσοι κάνετε συχνά τη διαδρομή αυτή, θα γνωρίζετε πως όταν το τραίνο φτάνει στο σταθμό αυτό, το μετρό, αυτό το υπόγειο τραίνο, φτάνει σχεδόν ταυτόχρονα στις δικές του ράγες. Έτσι δεν είναι περίεργο να δεις ανθρώπους να είναι πραγματικά πρόθυμοι να σκοτωθούν στις κυλιόμενες σκάλες τρέχοντας σα μανιακοί.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν, αποφάσισα να κάνω τον διαφορετικό και δεν έτρεξα όπως όλοι οι υπόλοιποι γύρω μου. Περιέργως, χωρίς δόση υπερβολής, δεν υπήρχε κανένας άλλος που να αποτελεί επίσης εξαίρεση. Συμβαίνουν κι αυτά, σκέφτηκα.

Δε χρησιμοποίησα τις κυλιόμενες σκάλες κι έτσι μπόρεσα να ακούσω το μετρό που έδινε το σήμα να κλείσουν οι πόρτες του. Το ηχητικό σήμα όμως αντικαταστάθηκε σύντομα από ανθρώπινες φωνές. Σε κάποιον φώναζαν να φύγει και μάλλον εκείνος δεν έφευγε. Αργά ή γρήγορα θα μάθαινα αφού έτσι κι αλλιώς ο δρόμος μου εκεί με οδηγούσε.

Μόλις έφτασα στο τελευταίο επίπεδο σκαλιών που οδηγούν στην αποβάθρα είδα το μετρό ακόμη στη θέση του σα να με περιμένει. Ταυτόχρονα σχεδόν άκουσα από τσ μεγάφωνα να καλούν την ασφάλεια του σταθμού στην αποβάθρα προς Αεροδρόμιο.

Υπέθεσα πως κάποιος επιβάτης αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας μα η υπόθεση αυτή απορρίφθηκε αμέσως. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις απευθύνουν απλώς ερώτηση από το εκάστοτε τραίνο στο επιβατικό κοινό αν υπάρχει κάποιος γιατρός και ανακοινώνοντας σε ποιο βαγόνι υπάρχει το πρόβλημα. Τίποτα όμως παρεμφερές δεν έγινε.

Αντίθετα, όταν έφτασα επιτέλους στο επίπεδο της αποβάθρας, μαζί με εμένα πάτησαν το πόδι τους στο ίδιο επίπεδο και οι άνθρωποι της ασφάλειας του σταθμού. Ένας άντρας και μια γυναίκα που έτρεξαν κατευθείαν προσπερνώντας με προς το βαγόνι με το... πρόβλημα.

Από περιέργεια κατευθύνθηκα κι εγώ στο ίδιο βαγόνι όπου αντίκρισα το πιο περίεργο θέαμα που έχω αντικρίσει ποτέ στη ζωή μου.

Είδα έναν άνθρωπο ντυμένο με απλά ρούχα, αυτά που έχουν συνήθως οι επαίτες στα τραίνα - χωρίς όμως να μυρίζουν άσχημα επάνω του, το αντίθετο μάλλον - με τα χέρια του μωλωπισμένα κάθετα στις παλάμες, ενώ στο κέντρο τους φαινόταν πως έχει πληγωθεί. Δε φορούσε καπέλο και τα μαλλιά του φαινόντουσαν κάπως ατημέλητα.

Η ασφάλεια του σταθμού προσπαθούσε να τον τραβήξει βίαια από το τραίνο ενώ κάποιοι άνθρωποι από το βαγόνι είχαν ήδη αρχίσει να σχολιάζουν το πόσο τρελός είναι και ένα τσιριχτό "απαπα" ακούστηκε από το πίσω μέρος. Εκείνος όμως παρέμενε πιασμένος με δύναμη στις πόρτες του τραίνου. Παρότι δεν του φαινόταν, είχε τόση δύναμη που δε μπορούσες να καταλάβεις αν ο άνθρωπος αυτός δεν άφηνε τις πόρτες να κλείσουν ή δεν τις άφηνε να ανοίξουν. Καθόταν απλώς εκεί και τις κρατούσε σφιχτά μα και μάλλον καρτερικά.

Τότε ήταν που σκέφτηκα κάτι για το οποίο με μάλωσα αμέσως μετά. Μήπως αυτός ο άνθρωπος περίμενε εμένα; Με μάλωσα όμως σκεπτόμενος "σιγά μη γυρίζουν όλα γύρω από εσένα. Ποιος νομίζεις πως είσαι στο κάτω-κάτω;"

Τότε όμως ήταν που τα μάτια του ανθρώπου απέναντι μου έλαμψαν και με κοίταξε με ένα ιδιαίτερο χαμόγελο. Απελευθέρωσε τις πόρτες που πάσχιζαν όπως φάνηκε να ανοίξουν και με το εντελώς καινούριο και καλοσυνάτο του πρόσωπο μου είπε "Καλώς τον! Ήρθες επιτέλους!".

Ήταν λίγο περίεργη η σκηνή. Το ζευγάρι της ασφάλειας και οι επιβάτες με κοιτούσαν εξονυχιστικά σα να αναρωτιόντουσαν ποιος είναι ο καινούριος στο βαγόνι και πώς και αξίζει τέτοια τιμή υπομονής και αντοχής μόνο και μόνο για να μπει στο τραίνο. Εγώ πάλι κοιτούσα πίσω μου για να δω σε ποιον μίλησε ο τρελός. Όταν όμως διαπίστωσα πως σε εμένα μιλούσε, ξαναγύρισα αργά το κεφάλι μου προς το μέρος του.

Τον ρώτησα, περίεργα συγκινημένος· με ένα συναίσθημα που ούτε από πού πήγαζε γνώριζα ούτε γιατί ήταν τόσο έντονο, γιατί με περίμενε! Γιατί κανένας δεν ειναι ασήμαντος για μένα, μου απάντησε.

Στάθηκα εκεί να τον κοιτάζω. Η ασφάλεια του σταθμού είχε σταματήσει να τον τραβάει και απλά παρακολουθούσε τη συζήτηση το ίδιο σαστισμένη με εμένα. Ήταν αντίθετα ο οδηγός του τραίνου αυτός που έσπασε τη σιωπή που δημιουργήθηκε αμέσως μετά το διάλογο, πατώντας την κόρνα του τραίνου και φωνάζοντας από το μπροστινό βαγόνι "Τι θα γίνει; Θα φύγουμε;".

Απηύθυνα σιωπηλά το λόγο στον τρελό απέναντί μου - παρότι δε μου φαινόταν πλέον και τόσο τρελός - δείχνοντάς του τις μωλωπισμένες του παλάμες.

 

- Ε, αυτά τι; με ρώτησε χαμογελώντας.

- Για μένα; ψέλλισα.

- Σου φαίνεται περίεργο, ε; Να ξέρεις πως ο Χριστός είναι πιο τρελός από εμένα λοιπόν.

Αυτά είπε και κατέβηκε από το τραίνο. Μαζί του κατέβηκε και η ασφάλεια του σταθμού. Το τραίνο ξεκίνησε. Ο κόσμος ξαναγύρισε στις μονότονες αντιδράσεις του και στις εσωτερικές του σκέψεις. Μόνο τη δική μου καρδιά φαίνεται πως σάλεψε τελικά ο σαλός. Όσο γι αυτό που είπε στο τέλος... Ποιος ξέρει... Ίσως να έχει δίκιο... Ίσως ο Χριστός να είναι ο σαλός της ανθρώπινης κοινωνίας μας... Ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει τα αδύνατα δυνατά και να μας πάρει πίσω μαζί Του στην πραγματική ουράνια πατρίδα και κοινωνία μας...