Ο Θανασάκης ο ευλογημένος

Μόνιμα χαρούμενος ο Θανασάκης. Πώς να μην ήταν άλλωστε; Αφού τα κατάφερνε πάντα να είναι στην ώρα του. Ήθελε λεωφορείο ο Θανασάκης για να γυρίσει γρήγορα σπίτι του; Αμέσως ερχόταν! Ήθελε ταξί ο Θανασάκης; Αμέσως εμφανιζόταν. Ήθελε να πάρει το πλοίο ο Θανασάκης; Σα να τον περίμενε στο λιμάνι κάθε φορά. Κι αμέσως με το που ανέβαινε σε αυτό, το πλοίο έφευγε. Μην τυχόν και μείνει ο Θανασάκης να περιμένει έστω και λίγο.

Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν «κωλόφαρδο», ενώ πιο μικρό τον έλεγαν απλώς «ο τυχεράκιας». Εκείνος... Εκείνος έλεγε απλώς για τον εαυτό του «Με ευλόγησε και αυτή τη φορά ο Θεός». Μα οι φίλοι του δεν τον πίστευαν.

«Σταματά πια αυτό το παραμύθι», του είπαν κάποτε οι φίλοι του. «Μην ταπεινολογείς! Άλλωστε ποτέ δεν έχεις χάσει οποιοδήποτε μέσο χρειάζεσαι για να ταξιδέψεις!».

Μα ο Θανασάκης είχε έτοιμη την απάντηση, γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό του από τους άλλους: «Φυσικά και έχασα πολλές φορές τα μέσα που χρειαζόμουν για να ταξιδέψω! Αλλά δεν ήταν υλικά. Ήταν οι αποφάσεις που φοβήθηκα να πάρω, αυτές που θα με είχαν οδηγήσει κάπου διαφορετικά αυτή τη στιγμή. Κάποιες δεν τις πήρα από δειλία, κάποιες από άγνοια και κάποιες από βαρεμάρα. Τουλάχιστον είμαι χαρούμενος γι’ αυτές που πήρα. Και που είστε φίλοι μου φυσικά!».

Οι φίλοι του έμειναν να τον κοιτάζουν προσπαθώντας να καταλάβουν από που πήγασε η σοφία του...

«Ε, τι θα γίνει, θα πάμε να παίξουμε;», τους είπε πηγαίνοντας προς το γήπεδο του μπάσκετ. Κι ακολούθησαν κι οι υπόλοιποι αφήνοντας τη σκέψη για όταν επέστρεφαν σπίτι τους...