Οδηγώντας προς τις Ουράνιες πίστες F1

Στους αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων Formula1 έχει σημασία όλη η πορεία του οδηγού-οχήματος μέσα στην πίστα καθόλη τη διάρκεια του αγώνα. Το πιο κρίσιμο όμως σημείο, ειδικά όταν δύο οδηγοί βρίσκονται σχεδόν στο τέλος ταυτόχρονα, είναι η τελευταία στροφή.

Αν δεν υπάρξει κάποια μηχανική δυσλειτουργία στο όχημα ξαφνικά, θεωρείται πως όποιος περάσει πρώτος μετά την τελευταία στροφή είναι και αυτός που θα κερδίσει τελικά τον αγώνα. Έτσι συμβαίνει συνήθως και δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες εξαιρέσεις. Τόσο ελάχιστες που θα μπορούσαμε να πούμε πως απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Υπάρχουν όμως.

Μία από όλες τις δυνάμεις του ανθρώπου είναι η ψυχική δύναμη: της πίστης και της θέλησης. Αυτή η δύναμη μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε μέρη ανεξερεύνητα, αυξανόμενα υπερβολικά στη θέα της γραμμής τερματισμού.

Όπως ισχύουν οι φυσικοί νόμοι, η δύναμη αυτή δε μπορεί να εκμηδενίσει την απόσταση αλλά μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να σκέφτεται διαφορετικά. Δε μπορεί δηλαδή να σώσει κάποιον οδηγό που δεν έχει ακόμη ξεκινήσει τον αγώνα και να τον κάνει να τερματίσει πρώτος ξαφνικά. Αν κάποιος οδηγός είναι κοντά στον πρώτο, τότε η δύναμη της θέλησης και της πίστης πως μπορεί να τα καταφέρει, ενδέχεται να τον οδηγήσει στη λήψη παράτολμων αποφάσεων, όπως η στροφή με μεγάλη ταχύτητα ακόμη και με κίνδυνο ανατροπής του οχήματος και τραυματισμού του οδηγού. Βλέποντας, όμως, το τέρμα, τη γραμμή τερματισμού, συνειδητοποιεί ο οδηγός ότι αξίζει ο κίνδυνος. Ξαφνικά, όλα αποκτούν νόημα και ό,τι έγινε πιο πριν δεν έχει σημασία.

Ίσως όσοι γνωρίζετε τον τρόπο σκέψης μου να έχετε ήδη αντιληφθεί προς τα πού οδεύει αυτό το κείμενο. Ίσως και όχι...

Ό,τι συμβαίνει στους αγώνες ταχύτητας Formula1 συμβαίνει και στην πραγματική πνευματική ζωή. Όσο άνετος ή πνευματικά απερίσκεπτος κι αν είναι ένας άνθρωπος, μπροστά στη θέα της γραμμής τερματισμού μπορεί να αυξήσει τη δύναμη της πίστης και της θέλησής του και τελικά να βγει νικητής.

Άλλωστε στην πνευματική ζωή δεν ισχύουν εξίσου οι φυσικοί νόμοι. Το αν ο άνθρωπος θα φτάσει από το αμαρτωλός στο άγιος δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο αν ξεκινήσεις νωρίς τον πνευματικό αγώνα. Είναι γνωστό ότι «τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ».

Στα συναξάρια της Εκκλησίας θα βρούμε πολλές αγιασμένες μορφές που πριν από κάποιο συμβάν της ζωής τους ήταν αμαρτωλοί και ξαφνικά «έπεσαν τα λέπια των ματιών τους» και είδαν καθαρά την αλήθεια.

Σε αυτές τις μορφές ανήκει και ο Άγιος Νικηφόρος που βλέποντας άγγελο Κυρίου να περιμένει να στεφανώσει ένα μάρτυρα, αποφάσισε να γίνει αυτός μάρτυρας παρά τις όλες αμαρτίες του. Αντίστοιχα, ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος που παρά το σφάλμα της άρνησης της πίστεώς του, τελικά βλέποντας σε τί τέλος τον οδηγούσαν οι πράξεις του, αποφάσισε να το αλλάξει μαρτυρώντας για το Χριστό. Άλλη όμοια περίπτωση αποτελεί και ο Τούρκος Άγιος και Μάρτυρας Τούνομ ο Εμίρης, ο πρώτος που είδε το Άγιο Φως να σκίζει την κολόνα της εισόδου του Παναγίου Τάφου αναφωνώντας πως είναι αληθινή η πίστη των Χριστιανών. Σε κλάσματα δευτερολέπτου η «πίστη των Χριστιανών» έγινε και δική του και τον ακολούθησε μέχρι το μαρτύριό του από τους πρώην συμπατριώτες του.

Σε αυτή την ευκαιρία που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο να αλλάξει το τέλος του βάζοντας τα δυνατά του στοχεύει και η Εκκλησία όταν πηγαίνει ο ιερέας να εξομολογήσει τον άνθρωπο λίγο πριν αυτός πεθάνει. Μήπως δει ο άνθρωπος πως, φτάνοντας στο τέλος – θέλοντας και μη – όλα αποκτούν νόημα και ό,τι έγινε πιο πριν δεν έχει σημασία. Αρκεί να το δει ο άνθρωπος αυτό και να σκεφτεί τί ψυχή τελικά θα παραδώσει στον άγγελο που θα έρθει να τον παραλάβει.

Είπε ο Κύριος να αγαπάμε τους άλλους όπως τον εαυτό μας . Αυτό όμως σημαίνει να αγαπάμε και τον εαυτό μας όπως τους άλλους. Αυτές οι δύο αγάπες οφείλουν να ισοδυναμούν όχι κατά περίπτωση μα κατά μέσο όρο. Για να έχει κάτι καλό να προσφέρει η ψυχή σου οφείλεις να αγαπάς τους συνανθρώπους σου και στα πλαίσια της αγάπης υπάρχει και η συγχώρηση. Για να μπορέσει όμως η ψυχή να γλιτώσει από το παρελθόν της πρέπει να την αγαπήσεις κι αυτή, να τη φροντίσεις με τρόπο πνευματικό, να ζητήσεις συγγνώμη από όσους μπορείς και να σταματήσεις να αμαρτάνεις πλέον. Φυσικά, το επισφράγισμα πως η συγχώρηση και η αγάπη αυτή έλαβε χώρα και δεν έμεινε στη θεωρία μπορεί να το παρέχει μόνο η εξομολόγηση σε κάποιον πνευματικό και εξομολόγο. Μόνο τότε κατανοεί ο άνθρωπος το πλήρες νόημα των όλων. Από τη στιγμή που θα μεταστραφεί, θα αρχίσει να συνειδητοποιεί ένα μέρος του όλου. Όταν όμως λάβει χώρα η εξομολόγηση, ο άνθρωπος καινουριείται, αλλάζει, αγαπά κι αγαπάει να αγαπά, πέφτουν τα λέπια των ματιών του και πλέον ελεύθερος ατενίζει τη θέωση.