Ένας ιερέας που αρέσκει μοι

Στις 24 Αυγούστου 2020 ξεκίνησε μια μεγάλη δημόσια συζήτηση στο ελληνικό διαδίκτυο. Δημοσιοποιήθηκε ένας ακόμη λόγος οι άνθρωποι να χωριστούν σε στρατόπεδα και κάποιοι να ακολουθήσουν τη λογική της κατάκρισης της πνευματικής πτώσης ενός κληρικού ενώ κάποιοι άλλοι να τον επευφημήσουν για την πράξη του. Υπήρχαν κι άλλοι με διαφορετικές αντιδράσεις, άνθρωποι που προσπάθησαν να μοιάσουν μάλλον στον Αρχάγγελο Μιχάηλ φωνάζοντας το δικό τους «Στώμεν καλώς! Στώμεν μετά φόβου!». Και σίγουρα υπήρχαν κι άλλοι...

Παρακολουθώντας τα διάφορα σχόλια, αναζητώντας κάποιον να λέει το σωστό, να μη χαϊδεύει αυτιά αλλά να μην ξεσπαθώσει κιόλας επάνω στον αδελφό του, βρέθηκα πάνω στο σχόλιο ενός ανθρώπου που εκ των υστέρων έμαθα πως είναι επίσης ιερέας.

«Αδερφέ, δε ξέρω ποιός σε φωτισε ή σε απέλπισε εντός σου. Το καταλαβαίνω, με μια αράδα πώς να πεις κεινο που νιώθεις! Όμως σ’χωρα με, θα πω κι εγώ τούτο που νιώθω. Για μένα είσαι ο οδηγός για το πιο γρήγορο αμάξι κι εκεί σε κάνανε κλητήρα στον αραμπά. Όμως θα σ’ ελεγα... έχει στη Μυτιλήνη ενα χωριουδακι, 40 σπίτια, 70 ψυχες, 20 χρόνια χωρίς παπά... Βγάλαν κι ενα άγιο απ’ εκεί, τον Άγιο Κωσταντίνο τον εξ Αγαρηνών. Τούρκος και βαφτίστηκε χριστιανός και μαρτύρησε για την Αγία πίστη. Κι έχει ενα παλαιό ναό του Αρχαγγέλου στο χωριό, μα δεν κάνει θαύματα όπως οι άλλοι οι τρανοί αρχάγγελοι, παρά μόνο στα λίγα παιδιά που του χτύπουν παίζοντας την καμπάνα του... Πριν τα πράγματα για σένα ειν’ οριστικά, θα σε πρότεινα να πας να πάρεις τα άγια ράσα σου πίσω, να πετάξεις δυο ρούχα στη βαλίτσα και να ‘ρθεις. Σίγουρα μετά από χρόνια θα λες "βρήκα το δικό μου παράδεισο και ένας αγράμματος παπάς μου έδειξε το δρόμο"... Ευλόγησον»

Αυτό ήταν το σχόλιο αυτούσιο, με μόνο προσθήκη τονισμού και σημείων στίξης όπου απαιτούνταν.

Μου φάνηκε τόσο υπέροχη η άποψη αυτή που αποφάσισα τον άνθρωπο αυτόν να τον γνωρίσω κάπως πιο προσωπικά.

Μίλησα λοιπόν μαζί του, του αποκάλυψα το όνομά μου για να μιλάμε επί ίσοις όροις και οι αποψεις του συνέχισαν εξίσου ομορφα:

«Ξέρεις ε?? / Θυμηθικα τους Αγίους 40 μάρτυρες / Που ο ενας λιγοψυχισε / Κι οταν κατεβηκαν τα στεφανια / Ενα έμεινε χωρις κεφάλι / Κι έτρεξε ο στρατιώτης που ειδε το θαύμα κι έπεσε στη λιμνη σεβαστεια / Να εινε αυτος που θα κατσει πανω του το ουρανιο στεφανι. Ενας απο μας, λιγοψυχησε.... Εύχομαι να ειναι ο [Ένα παιδί/Ένας άνθρωπος] ή συνέχεια στο ουρανιο στεφανι 🙂 / Φτάνει να θελεις πολυ το στεφανι 🙂»

(Εδώ άφησα τα γράμματα όπως τα έγραψε επακριβώς! Ακόμη κι ο τρόπος που τα έγραψε έχει τη σημασία του!)

Όταν του παρέθεσα κάποιες ενστάσεις μου στο να γίνω ιερέας, μου απάντησε: «Ουδείς άξιος, κανένας, αλλά η χάρη του Χριστού, γι’ αυτόν που θέλει, ενεργεί εντός του. Σήμερα σκέφτεσαι σαν 33, ένας μούστος στο βαρέλι του κορμιού που βράζει. Αύριο σαν ένα κρασί στο μπουκάλι. Κρασί για μια χαρά ή λύπη αλλά και για ένα αίμα Χριστού στο άγιο ποτήρι...»