Το μικρό «Δι’ ευχών»

Ήταν κάποτε ένα αγόρι... Μικρή σημασία έχει για τον κόσμο το όνομά του αλλά μεγάλη για το ίδιο καθώς του θύμιζε τους Αγίους που ευλόγησαν τη βάφτισή του...

Τα βραδιά, όταν ήταν μικρός, τότε που κράταγε τα καλύτερα νοήματα και τις καλύτερες σκέψεις για τον εαυτό του, μιας που τα λίγα ελληνικά που ήξερε δεν το βοηθούσαν να συνεννοηθεί με λέξεις περαιτέρω, μετά που έπινε το βραδινό του γάλα έλεγε σε όλο το δωμάτιο «γεια» και «γεια». Κι αφού χαιρετούσε τον κόσμο όλο, ύστερα έπεφτε στο πλάι να κοιμηθεί δίπλα στον πατέρα του.

Θα έλεγε κανείς πως το παιδί μόνο «γεια» ήξερε να πει κι αυτό έλεγε, ίσα-ίσα ώστε να καταναλώσει τις λέξεις της ημέρας του. Μα θα ήταν ψέμα κάτι τέτοιο, αφενός γιατί το παιδί ήξερε κι άλλες - λίγες είναι η αλήθεια - λέξεις, αφετέρου επειδή το παιδί ήξερε τι έκανε.

Το παιδί είχε αγνή ψυχή, καλόκαρδη. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κάνει τους ανθρώπους να μπορέσουν να παίξουν μαζί του με τον τρόπο που είχε το ίδιο σκεφτεί σαν πρωτοποριακό αλλά η μη-γνώση ομιλίας και η αγαρμποσύνη της ηλικίας δε βοηθούσαν.

Μα ο Θεός έβλεπε τι συμβαίνει στα κρύφια της καρδιάς του παιδιού και τα φώτιζε όσο πιο πολύ μπορούσε, όσο πιο πολύ επέτρεπε η ζωή των γονιών του.

Το σίγουρο όμως είναι πως το παιδί δε χαράμιζε τις λέξεις που πρόφερε το στόμα του. Το κάθε του «γεια» ήταν ένας χαιρετισμός στο φύλακα-άγγελό του και τη συνοδεία του. Το κάθε του «γεια» ήταν ένας αγνός, ταπεινός, φιλικός χαιρετισμός σε αυτόν που τον συνόδευε από την ημέρα της βάφτισής του. Μια προσευχή σε Αυτόν που έστειλε τον άγγελο κοντά του. Ένα δικό του, μοναδικό, προσωπικό «Δι’ ευχών των Αγίων πατέρων ημών».

---

Καληνύχτα μικρέ μου! Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει προς το καλύτερο..! Δεν είναι στο χέρι του άλλωστε... Στο χέρι Του είναι..! Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε το δικό Του..! Καληνύχτα!

Τα μωρά βλέπουν τον Φύλακα Άγ­γε­λό τους και παί­ζουν μαζί του, ο οποί­ος τα χαϊ­δεύ­ει, τα πει­ρά­ζει, κου­νά­ει τα χε­ρά­κια τους και αυτά γε­λούν. Αν θυ­μό­ταν το παι­δά­κι πό­σες φο­ρές είδε τον Άγ­γε­λό του, θα έπε­φτε στην υπε­ρη­φά­νεια.  Γι' αυτό, όταν με­γα­λώ­σει, τα ξε­χνά­ει. Ο Θεός με σο­φία ερ­γά­ζε­ται.. Γνω­ρί­ζω ότι ο φύ­λα­κας Άγ­γε­λος που έχου­με μας προ­στα­τεύ­ει και μας οδη­γεί. Όταν προ­σευ­χό­μα­στε για κά­ποιον ο Άγ­γε­λός μας, αστρα­πιαία μπο­ρεί να βο­η­θή­σει, να πλη­ρο­φο­ρή­σει, να φυ­λά­ξει αυ­τόν για τον οποί­ον προ­σευ­χό­μα­στε.. Όταν βα­πτί­ζε­ται ο άν­θρω­πος, ο Θεός του δί­νει και τον Φύ­λα­κα Άγ­γε­λό του, ο οποί­ος τον συ­νο­δεύ­ει σε όλη του τη ζωή. Όταν αμαρ­τά­νου­με και δί­νου­με δι­καιώ­μα­τα στον πει­ρα­σμό με την αμαρ­τω­λή ζωή μας, απο­μα­κρύ­νε­ται ο Φύ­λα­κας Άγ­γε­λός μας,  αλλά δεν απο­θαρ­ρύ­νε­ται ώστε να μας εγ­κα­τα­λεί­ψει, αλλά μας πα­ρα­κο­λου­θεί θλιμ­μέ­νος από μα­κριά. Οι αβά­πτι­στοι, δεν έχουν Φύ­λα­κα Άγ­γε­λο και προ­στα­τεύ­ον­ται από τον ίδιο τον Θεό.Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης