Τρελλώς – Χρειάζομαι αγάπη

Έχω μιλήσει πολλές φορές για το θέμα της αγάπης, όμως ποτέ πριν τόσο έντονα όσο σκοπεύω να αναφερθώ σε αυτό το κείμενο.

Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να σας απαντήσω για να συνεχίσετε να διαβάζετε, είναι φυσικά το για ποια αγάπη μιλάω! Βλέπετε, υπάρχει η θεϊκή η ανθρώπινη ερωτική, η ανθρώπινη φιλική, η ανθρώπινη οικογενειακή, η αθώα αγάπη των 5 η των 10 και αρκετές άλλες. Υπάρχει, φυσικά, και η αγάπη μεταξύ των συνεργατών, όχι η καλή, μα η γνωστή ως «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Ίσως σκεφτείτε οι περισσότεροι πως αυτή δεν είναι αγάπη. Όπως όμως δε μπορώ έτσι αυθαίρετα να σας πω πως η ανθρώπινη ερωτική αγάπη δεν είναι αγάπη - αφού το νιώθετε, αν δεν είναι αγάπη τότε τι είναι; - το ίδιο ακριβώς δικαίωμα έχει κι αυτή η αγάπη μεταξύ των συνεργατών που ανέφερα προηγουμένως.

Η αγάπη, λοιπόν, έχει πολλές εκφάνσεις και πολλούς τρόπους με τους οποίους αποκαλύπτεται στον άνθρωπο ανάλογα την περίπτωση. Κάθε αγάπη, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, έχει ως κύριο σκοπό το να διδαχθούμε κάτι που θα μας ωφελήσει την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να εκδηλώσουμε την αγάπη μας.

Ας πιάσουμε, όμως, την περίπτωση της φιλικής αγάπης. Αν θες να είσαι φίλος, μαθαίνεις να ακούς τους ανθρώπους, να τους αφουγκράζεσαι. Μαθαίνεις να τους εμπιστεύεσαι με πράγματα δικά σου! Μαθαίνεις να ελπίζεις πως θα σε αγκαλιάσουν όπως τους αγκαλιάζεις κι εσύ. Μαθαίνεις να μιλάς πότε ορθά και πότε κουτσομπολεύοντας. Μαθαίνεις πώς πληγώνονται αυτοί που κουτσομπολεύεις όταν ακούς κι εσύ τα - πότε άδικα και πότε αληθινά - κουτσομπολιά που είπαν οι άλλοι για σένα. Μαθαίνεις πως ένας καλός φίλος θα σε χτυπήσει στην πλάτη μόνο τις φορές που χρειάζεται και πως τις υπόλοιπες θα σου πει τα λάθη σου για να διορθωθείς. Τελικά θα μάθεις πως δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι την αλήθεια.

Η οικογενειακή αγάπη έχει κάποια πράγματα κοινά με τη φιλική αγάπη. Είναι διδαχές που δανείζει ή που δανείζεται η μία από την άλλη. Στην οικογενειακή αγάπη, όμως, μαθαίνεις πως δεν απαιτείται να αγαπάς για να σε αγαπούν. Μαθαίνεις πως όταν αγαπάς δε σημαίνει πως συμφωνείς ή πως εγκρίνεις τις πράξεις του άλλου απαραίτητα. Όταν, μάλιστα, βλέπεις γύρω σου οικογένειες να χωρίζουν, μαθαίνεις πως η οικογενειακή - όπως και κάθε είδους αγάπη - δε μπορεί να εξαγοραστεί ή να ανταλλαγεί με χρήματα όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος.

Υπάρχουν βεβαία και δύο αγάπες που συνήθως θεωρείται πως έρχονται σε αντιπαράθεση η μία με την άλλη - παρόλο που στη βάση τους είναι τόσο κοντά: η ανθρώπινη ερωτική και η θεϊκή αγάπη. Η αλήθεια. είναι πως δε μπορεί πραγματικά και ολοκληρωτικά να υφίσταται η μία χωρίς την άλλη., αλλά ούτε και η άλλη χωρίς τη μία. Γι αυτό και λέμε πως η θεϊκή αγάπη εκδηλώνεται από την πλευρά του ανθρώπου ως «θείος έρωτας». Γι' αυτό και το χάος, η σύγχυση και η απώλεια τελικά του αισθήματος της αγάπης... γιατί προσπαθεί ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στο Θεό να αποκόψει τη μία από την άλλη και φυσικά η ζωή του γεμίζει έτσι αποτυχίες...

Έχετε ιδέα πραγματικά πόση αγάπη χρειάζεται να έχει κάποιος μέσα του για να μπορέσει να ξεπεράσει το πώς βλέπει ο κόσμος έναν άνθρωπο και να μπορέσει να τον δει ως αυτό που μπορεί να γίνει αν έχει τον κατάλληλο άνθρωπο δίπλα του;

Όταν ξεκινάει μια ανθρώπινη ερωτική σχέση, είναι απόλυτα φυσιολογικό πως το μυαλό θα αρχίσει να καταγράφει ένα-ένα στο δικό του τεφτέρι τα λάθη που θα αντικρίσει. Το πιο εύκολο έπειτα – και αυτό που γίνεται συνήθως – είναι το μελάνι του μυαλού να γράφει όλες τις διαθέσιμες σελίδες και όταν το τεφτέρι αυτό γεμίσει, να το πετάμε με όλη μας τη δύναμη στο πρόσωπο του άλλου, δηλαδή στο πρόσωπο του ανθρώπου που διαλέξαμε να δοκιμάσουμε να ξεκινήσουμε μια κοινή ζωή μαζί του. Δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος σε μια τυχαία διαδρομή με το τραίνο με τον οποίο απλώς ανταλλάξαμε δύο ή τρεις κουβέντες!

Πώς θα σου φαινόταν, όμως, αν σου έλεγα να πας κόντρα στο κύμα του καιρού, κόντρα στους φίλους σου, κόντρα σε όσους αγαπάς, κόντρα σε όσους σε αγαπούν και που ξέρεις πως σε θέλουν άνθρωπο ευτυχισμένο και χαμογελαστό και να κάτσεις με τον άνθρωπο που επέλεξες για να δείτε μαζί τις σελίδες του μυαλού σου; Φυσικά, αυτή η κίνηση απαιτεί τεράστια αγάπη από μέρους σου και αγάπη από το συνάνθρωπό σου. Χρειάζεται η προσπάθεια του συνανθρώπου σου για να ξοδέψει χρόνο να διαβάσει το βιβλίο σου, μα χρειάζεται και η δική σου αγάπη για να τον αφήσεις να γράψει με το δικό του μελάνι στο βιβλίο σου την ώρα που θα προσπαθεί να διαγράψει τα λάθη ή τις παρεξηγήσεις του παρελθόντος.

Δεν είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις αυτή τη συμβουλή βέβαια. Ως άνθρωπος έχεις πλήρως το δικαίωμα να ξεκινήσεις πόλεμο απέναντι στον άνθρωπό σου, να εξαπολύσεις τα πυρά σου όλα σε μία μάχη, να τον ταπεινώσεις, να πας να πεις στους φίλους σου πόσο αναξιόπιστος ήταν τελικά, πόσο ανέντιμος ήταν τελικά, πόσο εσύ προσπάθησες, πόσο εκείνος δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειές σου και να επιστρέψεις έπειτα σπίτι σου για να γράψεις στο ημερολόγιό σου πως «Τίποτα σημαντικό δεν έγινε σήμερα», όπως φημολογούνταν πως έκανε ο βασιλιάς Γεώργιος ο Γ' στο δικό του ημερολόγιο στις 4 Ιουλίου. Πράττοντας, όμως, όλα αυτά το μόνο που κάνεις είναι να παραδέχεσαι πόσο δεν(!) προσπάθησες. Και πόσο εύκολα παραιτήθηκες.

Το να δίνεις χρόνο σε κάποιον δε σημαίνει πως προσπαθείς. Η προσπάθεια θέλει φαιά ουσία και αγάπη εκδηλωμένη με υπομονή και επιμονή. Και προσευχή κάποιες φορές, αν όχι όλες. Αν δε δοκιμάσεις όλα αυτά τα σενάρια, δε μπορείς να πεις πως δοκίμασες τα πάντα. Για αυτό και ο ισχυρισμός πως «δεν ανταποκρίθηκε ο άλλος στις προσπάθειές μου» ακούγεται πάντοτε τόσο μα τόσο άδικος.

Υπενθυμίζω φυσικά πως δεν είσαι υποχρεωμένος να προσπαθείς συνέχεια για τον άλλο άνθρωπο. Άλλωστε, ολόκληρος Θεός δε σε υποχρεώνει να Τον πιστέψεις! Γιατί να υποκύψεις στη γνώμη ενός ανθρώπου;

Πιστεύω, όμως, πως σε αυτό το σημείο μπορείς να καταλάβεις πόσο χωλαίνει η ανθρώπινη αγάπη σου! Αργά ή γρήγορα, λόγω έλλειψης στέρεων βάσεων, λόγω έλλειψης στήριξης στη θεϊκή αγάπη, θα καταρρεύσει. Κι όταν αυτό συμβεί, θα πάρει μαζί της και όλες τις χαρούμενες ή φαινομενικά ευτυχισμένες στιγμές που πέρασες μαζί με τον άνθρωπό σου. Όταν όλα τελειώσουν, θα συνειδητοποιήσεις απλά πως η ευτυχία σου ήταν τελικά ευτυχία σου και πως ο άλλος δε συμμεριζόταν τις απόψεις σου.

Ίσως σκεφτείς πως εσύ έχεις εμπειρίες προσωπικές που μπορείς να μου αναιρέσεις για να με πείσεις πως δεν ισχύει πάντα αυτό. Θα σε ρωτήσω λοιπόν εσένα συγκεκριμένα αν αυτές σου οι εμπειρίες μοιάζουν με όλες τις υπόλοιπες ή είχαν κάτι το διαφορετικό. Αν υπήρχε έστω και λίγη αλληλοεκτίμηση, έστω και λίγη αλληλοβοήθεια, αν υπήρχε αυτό που λέμε «μοίρασμα των ψυχών», αν η αλήθεια και η αγάπη ήταν ο πρωταρχικός σας στόχος – ακόμη κι αν δε βάλατε ποτέ τίτλο σε όλα αυτά – τότε μπορείς να είσαι σίγουρος πως η ανθρώπινη αγάπη σου είχε κάποιες βάσεις στη θεϊκή.

Κι αν αξίζει να σου μείνει κάτι σα συμπέρασμα από όλα αυτά που διάβασες παραπάνω, τότε να θυμάσαι πάντα πως τα αμαρτήματα είναι δικά σου ενώ τα καλά που κάνεις είναι όλα του Θεού και σε Αυτόν τα χρωστάς. Αγάπη μόνο...

---

Το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 2 Μαΐου 2015 στην ιστοσελίδα που διατηρούσα τότε.