Ο Γιώργος και τα τουβλάκια

Ο Γιώργος... Παιδί με ιδιαίτερη αγάπη στα τουβλάκια κατασκευών. Οι πιο μεγάλοι ήξεραν τις μικρότερες εκδοχές τους. Ο Γιώργος ήξερε ακόμη τα πιο μεγάλα τεμάχια μόνο.

Έφτιαχνε διάφορα. Έφτιαχνε αυτοκίνητα, σπίτια, πύργους... Έφτιαχνε κάστρα με πρίγκηπες και πριγκίπισσες. Έφτιαχνε πολλά.

Ανάμεσα στα τουβλάκια που είχε, υπήρχε ένα που ξεχώριζε και το χρησιμοποιούσε πάντα στις κατασκευές του. Ήταν ένα κίτρινο διάφανο τουβλάκι, σαν φως, που φρόντιζε να το βάζει πάντα στο κέντρο της κατασκευής του. Πάντα στο κέντρο. Ποτέ πιο πέρα. Κι όταν λέμε κέντρο, κέντρο, κάτω από τα άλλα τουβλάκια, σα να μην ήθελε να φαίνεται.

Όταν κάποια στιγμή το παρατήρησε αυτό η μητέρα του, του είπε «Γιατί το κάνεις αυτό Γιωργάκη μου;». Όμως απάντηση κανονική δεν πήρε ποτέ. «Απλώς το έβαλα έτσι», της έλεγε. Μέχρι που κάποια στιγμή, σε μια ολιγοήμερη διαμονή της γιαγιάς στο σπίτι του κατάλαβε κι ο ίδιος τι κρυβόταν με την κίνηση αυτή.

- Γιατί το κάνεις αυτό Γιωργάκη μου;
- Ποιο γιαγιά;
- Να, σε παρακολουθώ τόσην ώρα. Έχεις φτιάξει τόσες κατασκευές, τόσα υπέροχα κτίρια κι αυτό το καημένο το κίτρινο, το διάφανο το τουβλάκι όλο το βάζεις να χάνεται κάτω και πιο κάτω και πιο κάτω από τα υπόλοιπα. Σα να μη σου αρέσει και δε θέλεις να φαίνεται.
- Δεν ξέρω. Υποθέτω πως, επειδή είναι ένα, θέλω να το βάζω στο κέντρο της κατασκευής μου.
- Φοβάσαι μήπως το χάσεις; Γι' αυτό;
- Μπορεί κι αυτό γιαγιά...

Η γιαγιά του εκείνη την ώρα έπλεκε με τις μεγάλες της βελόνες κάτι αμφιβόλου κατάληξης στα μάτια του εγγονού της.

- Ξέρεις Γιωργάκη μου, υπάρχει και που λέγεται "ακρογωνιαίος λίθος". Το ξέρεις αυτό;
- Όχι γιαγιά. Τι είναι;
- Ο ακρογωνιαίος λίθος, στα χρόνια μου τουλάχιστον, ήταν το πρώτο κομμάτι για την κατασκευή ενός τοίχου. Όλες οι άλλες πέτρες τοποθετούνταν σε αναφορά με αυτήν την πέτρα, καθορίζοντας έτσι τη θέση ολόκληρης της κατασκευής. Αν το βγάζαμε λίγο από την έννοια του παιχνιδιού, θα μπορούσαμε να πούμε πως η αγάπη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε υγιούς σχέσης.
- Σα να λέμε τη... βάση της δηλαδή.
- Σωστά παλικάρι μου.

Ο Γιωργάκης αφού το σκέφτηκε λίγο της απάντησε...

- Πού θα με ωφελήσει αυτή η γνώση γιαγιά;
- Το πιο απλό παιδί μου. Παίρνεις το τουβλάκι σου και το τοποθετείς σε μια από τις τέσσερις γωνίες. Αυτόματα δημιουργείς ένα πάτημα ώστε το φως του χώρου σου να μπορεί να μπει μέσα στο σπιτάκι σου, μέσα στην κατασκευή σου τέλος πάντων.
- Μμμ... Μετά όμως δε θα είναι τόσο ωραίο. Θα θέλω κι άλλο διάφανο τουβλάκι.
- Γιατί;
- Ε, θα είναι πιο ωραίο αν έχω δυο διάφανα τουβλάκια. Και μετά τρία. Και μετά τέσσερα. Όσα χρειάζονται για να μπαίνει φως στην κατασκευή μου παραμένοντας όμως ασφαλής.
- Γι’ αυτό το έβαζες στο κέντρο λοιπόν και έβαζες τα αδιαφανή τουβλάκια γύρω του; Για να το κρύψεις καλά-καλά επειδή δε μπορούσες να φτιάξεις αυτό που ήθελες;
- Υποθέτω πως μέρος της αλήθειας είναι κι αυτή γιαγιά.

Η γιαγιά σκέφτηκε λιγάκι αφήνοντας τις βελόνες της στην άκρη. Έσκυψε μπροστά, προς το μέρος του και του είπε συνομωτικά:
«Άκουσε Γιωργάκη, να κανονιστούμε οι δυο μας: γιαγιά και εγγονός. Έχω κάποια χρήματα στην άκρη. Νομίζω πως φτάνουν για να αγοράσουμε 7 ή μάλλον... 10 διάφανα τουβλάκια για να τα χρησιμοποιείς όπως θέλεις. Αλλά θέλω να μου υποσχεθείς κάτι που θα το θυμάσαι όσο και αν μεγαλώσεις».

Τα ματάκια του εγγονού έλαμψαν από ευχαρίστηση!
«Σε ευχαριστώ πολύ γιαγιά! Ό,τι θέλεις!!!», είπε και την αγκάλιασε.

Εκείνη έφερε το πρόσωπο της κοντά του και κοιτώντας τον στα μάτια τού ψυθίρισε:
«Θα υπάρξουν κάποιες στιγμές στη ζωή σου που το μόνο φωτεινό τουβλάκι στην κατασκευή του κόσμου όπου ζεις, θα είσαι εσύ. Να μη φοβηθείς! Εσύ να αναζητήσεις κι αλλά τουβλάκια σαν κι εσένα. Κι αν δε βρεις κανένα, να πας στην άκρη εσύ, εσύ να γίνεις ο ακρογωνιαίος λίθος. Τότε θα ανακαλύψεις πως σύντομα θα δημιουργηθούν κι άλλα φωτεινά τουβλάκια ακολουθώντας το παράδειγμά σου. Γιατί θα έχεις δημιουργήσει την ανάγκη και τις προϋποθέσεις για να υπάρξουν κι άλλα φωτεινά τουβλάκια σαν κι εσένα. Έτσι χτίζονται τα πιο γερά τείχη».

Ο Γιωργάκης τα άκουσε κάπως περίεργα αυτά που του είπε η γιαγιά του αλλά κατάλαβε τι ήθελε να του εξηγήσει.

«Κι αν κάποιος θελήσει να μας γκρεμίσει γιαγιά;», τη ρώτησε.
«Αν θέλει ο Θεός, ας γίνει έτσι Γιωργάκη μου. Πάλι φωτεινά τουβλάκια θα μείνετε...».
«...μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναπροσπαθήσουμε!», απάντησε θαρραλέα ο εγγονός!