Για μένα έγραψα κάτι να με θυμίζει

«Δε θα σταθείς», το ξέρω, μου 'πανε πολλοί
Μου 'παν «θα σβήσεις, θα χαθείς μέσα στο χρόνο»
Μου 'παν «Η φλόγα σου δεν έχει οξυγόνο»
«Θα κάνουμε εχθρό κάθε σου γόνο»

Κι αλήθεια πάνω μου δε στάθηκαν σωστοί
Δε βρήκα Έλληνα πάνω του να πατήσω
Έναν να πει «μόνος εγώ δεν το μπορώ»
Έναν να πει «στο Ευαγγέλιο θα σ’ αφήσω»

Βρήκα πολλούς σα να 'χαν βγει από παραμύθι
που διοικούσαν ανθρώπους και όχι πλήθη!
Αυτούς θέλουν να ρίξουνε στη λήθη!
Αυτοί ήταν μάχιμοι, αυτοί δεν ήταν μύθοι!

Ήταν λιοντάρια στη μάχη και φιλοπάτρεις
Ήταν κι ωραίοι και νέοι αν θες να μάθεις
Ήταν παράδειγμα γι’ αυτούς που τους μιμήθηκαν
Είναι εχθροί για όσους στις πλάτες τους οιήθηκαν

Ήταν γέροντες σκασμένοι απ’ τη σκλαβιά
Αυτή που έκαναν οι άνθρωποι σ’ εκείνους
Ήταν δούλοι του Θεού, γι’ Αυτόν ελεύθεροι
Φιλικοί που δε θα ‘χαν σύγχρονους φίλους

Όπως δεν είχανε και τότε δηλαδή
Είναι λίγα τα παιδιά μου που τους ξέρουνε
Μα η μαγιά μου είναι καλή και σταθερή
Κι όσοι μ’ αγάπησαν πάντα κοντά μου μένουνε

Είδα τα τέκνα μου εσάς τα αγαπητά
τότε που το όνειρο εσκίστηκε στα δύο
Τότε μου έπιασε το χέρι η Παναγιά
Είχε γλυκειά φωνή κι αυτό δεν είναι αστείο

Άνθρωποι χάθηκαν για να 'μαι εγώ εντάξει
Άνθρωποι πάλεψαν να ζήσω στην Αλήθεια
Όσοι διοίκησαν μ’ άφησαν να πεθάνω
Μα πάλι ερχότανε η Θεία η Βοήθεια

Όποιος μ' αγάπησε πολύ και Τον επίστεψε
«Υπέρ πίστεως και πατρίδος» αν Τον λύγισε
Αυτός είναι άξιο τέκνο απ' τα δικά μου
Αυτός είναι ο Έλληνας που τη μάτια τους γύρισε

Έχω πολλές ιστορίες για να σας πω
Έχω θρύλους και αλήθειες μες στο δισάκι
Έχω Φως εξ Αρχαίας Τάξης Πραγμάτων,
Άγιο Όρος κι Αγίους πάνω στο χάρτη

Είμαι το χάος που μου άφησε η διοίκηση
Είμαι ο Έρωτας ο Θείος και σας ένιωσα
Είμαι το σθένος που μου έδωσε η ποίηση
Είμαι η Ελλάδα, η Εκκλησιά και σας χαιρέτησα