Έχω μέσα μου ακόμα χαραγμένες (Τότε που καταλάβαινα)

Έχω μέσα μου ακόμα χαραγμένες
Τις εποχές που ένιωθα περίεργος
Τις εποχές που ένιωθα μοναχός
Μα που στο τέλος πάντα ήμουν κερδισμένος

Το σώμα μου θυμάται τότε που ήμουνα μικρός
Τότε που ήμουν έγκλειστος μες στην κοιλιά της
Δεν καταλάβαινα οι γύρω μου τι λένε
Μα ένιωθα πως ήταν παρηγορητικά

Είχαν αγάπη μέσα μα και ελπίδα
Είχαν φως πριν τα μάτια μου το δουν
Είχαν χάδι μέσα μα κι αγωνία
Τότε δεν ήξεραν κι εκείνοι πώς να μιλούν

Ύστερα ήρθε η γέννησή μου και τους είδα
Είδαν τα μάτια μου αυτή που μου μιλούσε
Είδα αυτή που μου έδινε ελπίδα
Και με τα λόγια της με παρηγορούσε

Δεν καταλάβαινα καθόλου τι μου έλεγε
Δεν καταλάβαινα τι έπρεπε να πω
Μόνο φωνές και κλάμα ήξερα
Μα τελικά φαίνεται έμαθα να μιλώ

Πρώτα ξεκίνησα με πράξεις να μιλάω
Το φως του ήλιου το πρωί να χαιρετάω
Νύχτα πότε κοιμόμουν πότε όχι
Δε θυμάμαι γιατί. Δεν καταλάβαινα.

Πήγα σχολείο κι όλα έμοιαζαν υπεροχα.
Είχα μπροστά μου τόσα πράγματα να μάθω.
Ανάγνωση, γραφή και μαθηματικά
Και καταλάβαινα επιτέλους λίγο-λίγο.

Ύστερα άρχισαν οι νέες ξένες γλώσσες.
Κάτι μου λέγαν στα αγγλικά, στα γαλλικά
Πρώτα μου φαίνονταν περίεργες κινήσεις
κόμπος στη γλώσσα· δεν καταλάβαινα απ’ αυτά.

Ύστερα έμαθα από καλούς δασκάλους
Το σημαίνει κάθε λέξη που μαθαίνω
Το τι σημαίνει «je suis» ή «I am»
και πως το «Ι» γράφεται πάντα κεφάλαιο.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια λίγο-λίγο
Και άρχισα νομίζω να καταλαβαίνω
Κι ήμουν χαρούμενος γι’ αυτό αφού φαινόταν
πως και οι άλλοι καταλάβαιναν τι λέω

Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια και γνωρίστηκα
Μ’ άλλους ανθρώπους που πρωτύτερα δεν ήξερα
Κάποιους τους έκανα φίλους και τους κατάλαβα
Μα κάποιους δε το μπόρεσα να τους καταλαβαίνω

Ύστερα πήγα στη σχολή κι εκεί τα ίδια
Μπορεί να έπαιρνε λίγο μα καταλάβαινα
Ό,τι μου έλεγαν οι δάσκαλοι ήταν δύσκολο
Μα τελικά μπορούσα και το καταλάβαινα

Κι εκεί το ίδιο με τους φίλους τους δικούς μου
Τους καταλάβαινα τι έλεγαν και μ’ άρεσε
Μα υπήρχαν κι άλλοι που εποφθαλμιούσαν
Μια θέση πιο ψηλά... δεν καταλάβαινα!

Πέρασαν κι άλλο τα χρόνια και αποφοίτησα.
Πρωτα λίγο δουλειά, μετά στρατός
Είδα ανθρώπους αγνώστους με αγωνίες
Τους καταλάβαινα αφού έπαιρνα κι εγώ μισθό

Οι εκλογές στη χώρα έρχονταν κι έφευγαν
Άλλαζε κάποιος κι ερχόταν ένας άλλος
Φαινόταν λογικό μα από τότε
Θυμάμαι ότι δεν τους καταλάβαινα

Ελληνικά μιλούσαν όμως περίεργα
Δεν ήταν λόγια δικά τους μα των αρχαίων
Είχαν πρότυπα τους φαίνεται τους τότε
που τους έλεγαν «δημαγωγούς» θυμάμαι απ’ το σχολείο

Δεν καταλάβαινα ποιος ήταν ο σκοπός τους
Δεν καταλάβαινα που βρέθηκαν αυτοί
Θυμάμαι ήταν τιμή να τους μιλήσεις
Μα δε με άγγιξε ποτέ αυτή η τιμή

Ήταν 300 μα από κάτω τους χιλιάδες
Όσοι τους στήριζαν και εποφθαλμιούσαν
Λίγο κέρδος για να ζήσουν και αυτοί
Τα χρήματα που έπαιρναν δεν τους αρκούσαν

Τότε κατάλαβε λοιπόν η λογική μου
Ότι ο διπλανός μου ήταν αυτός
Που στήριζε τους νέους Εφιάλτες
Μα εμένα η ψυχή μου τα ‘λέγε αλλιώς

Ξέρω πλέον και καταλαβαίνω
Ποιος είναι ο σκοπός τους και τι θέλουν
Ξέρω πατρίδα και θρησκεία τι σημαίνει
Ξέρω αγάπη κι οικογένεια τι σημαίνει

Βλέπω τα βήματα που έκαναν πριν χρόνια
Βλέπω και ξέρω τον κόσμο που τους στηρίζει
Το φόβο όμως δεν καταλαβαίνω
Το φόβο που πρωτίστως μας θερίζει

Εγώ έχω ένα φόβο, το Θεό μου
Κι αυτός δεν είναι φόβος αλλά σεβασμός
Έρχεται σκούπα άνωθεν και το ξέρω
Κι ύστερα εύχομαι πως πάλι θα καταλαβαίνω...