Ο κύριος Παναγιώτης

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στον κύριο Παναγιώτη… Έναν ψηλό, λεπτό κύριο, γύρω στα 75 όπως έμαθα - μιας που ποτέ δεν είχα ρωτήσει την ηλικία του - που διακονούσε σε μια εκκλησία στους Αμπελοκήπους.

Τον τελευταίο καιρό τον είχα χάσει. «Έρχεται πιο αργά», μου είχαν πει. «Έχει πάει διακοπές», μου είχαν πει το καλοκαίρι. Μια-δυο φορές τον πέτυχα μόνο τελευταία, ως πιστό, να προσκυνάει την Παναγία τη Γρηγορούσα.

Όπως έμαθα σήμερα, ήταν κλειστός χαρακτήρας και δε μιλούσε πολύ-πολύ. Αν ισχύει αυτό που μου είπαν όμως, τότε σε εμένα δεν έδειχνε αυτό το πρόσωπο..!

Εμένα δεν ήταν πρόθυμος να με ακούσει. Ήταν όμως πολύ πρόθυμος να μου μιλήσει.

Στους Χαιρετισμούς, όταν η εκκλησία ήταν κατάμεστη από κόσμο, ήταν κι εκείνος εκεί, να βοηθάει όπου μπορεί.

Μια φορά του είπα «Έχει τρέξει λαδάκι από το καντήλι πάνω στην εικόνα του Αγίου Χαραλάμπη» κι έτρεξε κατευθείαν να τον καθαρίσει.

Άλλη φορά μου είχε πει «Στενοχωριέμαι… που πάει αυτή η κατάσταση; Μα αφήσαμε τις εκκλησίες κλειστές το Πάσχα;».

Άλλη φορά τον ρώτησε μια κυρία «Το έκανες το εμβόλιο;». «Όχι ακόμη», της είπε. Κι όταν η κυρία επέμεινε να μάθει «για πού έχει κλείσει ραντεβού», της απάντησε «Στο τάδε μέρος». Ύστερα με έπιασε παράμερα και μου λέει «Κατάλαβες τι μας ανάγκασαν τώρα να κάνουμε; Να λέμε ψέμματα για το τι κάνουμε! Γιατί αν τους πεις πως δεν το έκανες, σε αρχίζουν στις ερωτήσεις και αρχίζουν συζητήσεις ατέλειωτες!». Σημειωτέον πως δεν έμαθα ποτέ αν το έκανε ή όχι. Ούτε τώρα ρώτησα να μάθω. «Τον πονούσε η μέση του», μου είπαν μόνο. «Αλλά τόσα χρόνια τον πονούσε η μέση του. Πεθαίνεις από τη μέση σου μόνο;».

Δεν ξέρω από τι έφυγε τελικά… Ξέρω μόνο πως τον βρήκαν 3 μέρες αργότερα που οι γείτονες κάλεσαν την αστυνομία να ανοίξει την πόρτα γιατί δεν απαντούσε. Τον βρήκαν στο κρεβάτι του ξαπλωμένο.

Τον έχουν στα αζήτητα τώρα… Ίσως είχε μια αδελφή αλλά δεν ξέρει κάνεις αν μιλιόντουσαν και πού και αν όντως υπάρχει.

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ενώ κάθε φορά μου έλεγε πόσο χαίρεται με το χαμόγελό μου και πόσο δύναμη του δίνει, αυτή την τελευταία φορά θυμάμαι πως μου είπε «Σε χαίρομαι πώς κάνεις το σταυρό σου!».

Καταλήγοντας, θυμάμαι ακόμη μια φορά που μου κράτησε μερικά πλαστικά σταυρουδάκια που του έφερε ένας γνωστός του από το Άγιο Όρος. Κι όταν με είχε δει τότε, σα μικρό παιδί είχε έρθει, χαρούμενος πολύ, για να μου ανακοινώσει το θησαυρό που μου είχε κρατήσει.

Αυτός ήταν ο κύριος Παναγιώτης… Προσεκτικός στους τρόπους του αλλά καλοσυνάτος… Τουλάχιστον σε εμένα…

Αιώνια του η μνήμη… Μακάρι να περάσει η ψυχή του τις ουράνιες εξετάσεις και να μάθουμε πως βρέθηκε τελικά στην Άνω Ιερουσαλήμ.