Ημέρα υπερχείλισης αγάπης

Ξέρεις τι θα ήθελα για σήμερα; Να είχα ένα χωράφι γεμάτo λουλούδια σε ένα χωριό, να γεμίζει δηλαδή το μάτι από τα υπόλοιπα λιβάδια του τοπίου. Κι εγώ να έχω στο χωράφι αυτό ετοιμάσει όλο το χρόνο λουλούδια πολύχρωμα και πανέμορφα.

Σήμερα θα ήξεραν οι κοπέλες του χωριού αλλά και οι νέοι πως μπορούν να έρθουν στο χωράφι μου και να πάρουν ό,τι θέλουν για τον άνθρωπό τους. Μόνο με την προϋπόθεση να μην τσακωθούν για το ποιος θα πάρει ποιο λουλούδι.
Όχι σήμερα.
Όχι από σήμερα και πέρα. Όχι πια.

Το χωράφι άλλωστε δε θα είχε φράχτες. Θα μπορούσε καθένας να μπει σε αυτό από όπου κι αν ήθελε, από όποια πλευρά τον βόλευε.

Εγώ θα ήμουν εκεί όλο το χρόνο και θα το φρόντιζα μόνο και μόνο για να τους καλύψω αυτή τη μία ημέρα έστω. Κι όταν θα ξημέρωνε, εγώ θα περνούσα από το χωράφι για ένα γρήγορο πότισμα και ύστερα... θα έφευγα.

Μη δω τις κοπελιές και παρεξηγήσω ή παρεξηγηθώ.
Μη δω τους νέους και αρχίσει ο νους μου να τρέχει σε σκέψεις και κουτσομπολιά.

Σήμερα, θα γυρνούσα σπίτι, θα έπαιρνα τη γυναίκα μου αγκαλιά και θα καθόμασταν στις κουνιστές μας καρέκλες, έχοντας την πλάτη στο χωράφι. Μόνο για σήμερα. Και θα έλεγα μόνο αυτό στη γυναίκα μου: "Δεν έχω μπουμπούκια να σου δώσω γιατί όλα τα σπείραμε και φύτρωσαν".

Κι εκείνη θα έβαζε το κεφάλι της στον ώμο μου και με κλειστά τα μάτια θα μου χαμογελούσε.
Αυτό θα ήθελα σήμερα. Ή έστω *σαν* σήμερα...
Κάπου στο μέλλον!
Ελπίζουμε!