Εξομολόγηση... ευθεία και άνωθεν

 

Αν με ρωτήσεις, θα σου απαντήσω πως δε θα ήθελα να δω άλλα θαύματα γιατί η καρδιά μου αλλά και τα μάτια μου έχουν ήδη γνωρίσει πολλά. Από την άλλη όμως πλευρά, αν τολμούσα να σου ξεστομίσω κάτι τέτοιο, θα ανησυχούσα για την επόμενη ημέρα μου. Γιατί γνωρίζοντας τα θαύματα που ζω κάθε ημέρα, η έλλειψη ή η παρουσία πόνου, η ανάσα η δική μου αλλά και των γύρω μου, η αρχοντιά αλλά και η ταπείνωση των ανθρώπων που με στηρίζουν ή που προσπαθώ να στηρίξω, γνωρίζοντας κι αναγνωρίζοντας όλα αυτά, θα ήταν σα να ήμουν έτοιμος να πω κι εγώ αυτό το φημισμένο "Νυν απολύεις τον δούλο Σου Δέσποτα".

Μα η ζωή μου κι η καρδιά μου θα έδειχναν πως εκεί μπορεί να σταματήσει ο λόγος μου και παρακάτω δεν του επιτρέπεται να πάει. Πώς να συνεχίσω λέγοντας "κατά το ρήμα Σου εν ειρήνη"; Αν ήταν πράγματι η καρδιά μου και η ψυχή μου στην καλύτερη και πιο έτοιμη εκδοχή τους, τότε πρώτος ο ίδιος ο Θεός θα μου είχε υποδείξει το "Δούλε μου, ετοιμάσου! Σε λίγες ημέρες/ώρες/στιγμές φεύγεις από την πρόσκαιρη τούτη ζωή".

Θα μπορούσε ακόμη και να συνεχίσει - αν και δε θα το έλεγε ποτέ ως νικητής αλλά ταπεινός Θεός που είναι - πως "Δε μπορείς δούλε μου να πεις κι εσύ <Τετέλεσται> σαν κι εμένα", γι' αυτό να κλείσω όσο περισσότερες εκκρεμότητες μπορώ... Ποιες εκκρεμότητες να κλείσω; Τι να πρωτοπώ; Τι να πρωτοδιδάξω; Σε ποιον; Και ποιος θα με πιστέψει τελικά; Τόσα πολλά πράγματα να περάσουν από το χέρι μου κι όμως τόσος λίγος ο χρόνος σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Τόσος λίγος χρόνος για να γίνουν όλα όπως πρέπει - όπως θέλει ο Κύριος κι όχι εγώ ή μάλλον... όχι Εγώ!

Γιατί εγώ θέλω να θέλω ό,τι θέλει ο Κύριος - ενώ Εγώ θέλω γαλήνη. Βλέπεις τη διαφορά; Τόσα χρόνια ζωής - λίγα μπροστά στην αιωνιότητα, πράγματι - κι ακόμη με εμπαίζουν τα βασικά. Ξέρω τα αρνητικά μου, τα αναγνωρίζω... μα ακόμη εκεί είναι. Κάποιες φορές μπροστά μου, κάποιες δίπλα μου, κάποιες πίσω μου... Θηρία ανήμερα που μόνο ο Δαμαστής Χριστός μπορεί και τιθασεύει - αρκεί να εξομολογηθεί η καρδιά σε Αυτόν τον Αιώνιο τα κρίματα της ψυχής. Κι αυτό όμως οφείλει να γίνει με μια ιεροπρέπεια κι ένα σεβασμό στον Θεάνθρωπο στον οποίο λέμε πως πιστεύουμε και ομιλούμε.

Να Του δείξουμε δηλαδή πως "Χριστέ μου καλέ κι ευλογημένε, Σε αγαπάω πολύ και χαίρομαι βαθύτατα που στάθηκες δίπλα μου ως Πατέρας στοργικός και γλύκανες την ορφάνια μου. Μα Συ είπες πως (στρεφόμενος στους Αγίους Αποστόλους και Μαθητές Σου): “Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.” (Κατά Ματθαίον, 6:14-15). Γι' αυτό , “επειδή εσύ, Κύριε, είσαι αγαθός και εύσπλαχνος και πολυέλεος σε όλους εκείνους που σε επικαλούνται” (Ψαλμοί 86:5) πιστεύω πως “Εγώ, εγώ είμαι ο οποίος εξαλείψω τις παραβάσεις σου για χάρη μου και δε θα θυμηθώ τις αμαρτίες σου” (Ησαΐας, 43:25) και γι' αυτό αναζητώ έναν Απόστολό Σου, έναν καλό Λευΐτη που να ταιριάζει στη μοναδικότητα της ψυχής μου που Εσύ ευλόγησες κι εκεί να καταθέσω μια και καλή ό,τι με βάρυνε στο πέρασμα του χρόνου που διένυσα ζώντας μέσα στο θαύμα Σου, βλέποντας κι ακούοντας τον κόσμο Σου, νιώθοντας κι εξασκώντας την αναπνοή τη δική μου αλλά και των γύρω μου, την έλλειψη αλλά και τη σωτήρια παρουσία του πόνου - που ακόμα και τους πιο σκληρόκαρδους από εμάς στρέφει επιτέλους προς τα Εσένα, την αρχοντιά αλλά και την ταπείνωση που παρίσταται σε κάθε κίνησή Σου, προκειμένου να ακούσω και να βιώσω από το τόσο μοναδικό κι ευλογημένο - κάθε φορά: "Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος δια της εμής ελαχιστότητας έχει σε λελυμένον και συγκεχωρημένον". Γιατί πράγματι, έτσι είναι.

Με απόλυτη πίστη στα όσα γράφτηκαν παραπάνω, 100% και άλλο τόσο... Αμήν!