Φανερώθηκα σ' εκείνους που δε ρωτούσαν καν για μένα

Είναι πολύς ο καιρός που αναρωτιέμαι με όλα αυτά που ακούγονται από τους σύγχρονους (πραγματικούς) προφήτες… Μιλάνε για μια ανανέωση των Ορθοδόξων της γης, για μια ανανέωση των πιστών, για το ότι η Ελλάδα θα είναι ο φάρος που θα φωτίσει τους ανθρώπους που θα ζητούν να τους πει κάποιος για το Χριστό κτλ.

Εδώ ελλοχεύει όμως ένας κίνδυνος για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους «καλούς χριστιανούς»: η εργαλειοποίηση της πίστης μας (από εμάς τους ίδιους) και η μετατροπή της σε εγωισμό.

Τι σημαίνει αυτό;

Εμείς είμαστε γέννημα-θρέμμα Χριστού από τις μανάδες μας ή κι από τις γιαγιάδες μας! Γέννημα-θρέμμα Χριστού από τους πατεράδες μας ή κι από τους παππούδες μας! Γέννημα-θρέμμα Χριστού από ανθρώπους πονεμένους από τη Μικρασία κι από τους πολέμους στους οποίους είπαμε «Όχι» αλλά και τους παλιότερους, μέχρι το 1821 αλλά και πιο πίσω, τότε που μας ένωνε το όμαιμο, το ομόθρησκο, το ομόγλωσσο και το ομότροπό μας. Αυτοί είμαστε οι Έλληνες.

Αλλά υπάρχουν φυσικά και άλλοι που έβγαλαν από τις ρίζες τους άλλους Αγίους όπως τον Άγιο Νικόλαο το Βελιμίροβιτς ή τον Άγιο Λουκά τον ιατρό, λαοί που παλιότερα μπορεί να είχαν διώξει μακριά τους κάθε τι που θύμιζε το Θεό, μα συνειδητοποιώντας το λάθος τους μετανόησαν και παρατάχθηκαν εκ νέου με το μέρος Του.

Περήφανοι όλοι εμείς λοιπόν για την πίστη μας. Μπράβο μας! Είναι όντως καλή η περηφάνια του να είμαστε του Χριστού - άλλωστε είναι η μόνη περηφάνια που μας αξίζει πραγματικά, ότι ο Χριστός μας αγαπάει. Μα έχω μια ερώτηση που συχνά κάνω και στον εαυτό μου…

Όταν ο κόσμος γυρίσει τούμπα και οι άνθρωποι θα ψάχνουν χριστιανό να τους μιλήσει για το Χριστό, θα είμαστε αυτοί που θα προσευχηθούμε και θα πούμε «Θεέ μου, φώτισέ με τι να πω στον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που Σε ζητάει»; Ή μήπως θα σκεφτούμε, οι πιο ξερόλες, «ΕΓΩ θα σου πω που ξέρω» και θα τον δείρουμε χριστιανικά με τα λόγια μας; Ή μήπως θα είμαστε ακόμη χειρότεροι και θα σκεφτούμε «Τωωωωρα που ήρθες εσύ, αποκλείεται να γίνεις σαν ΕΜΕΝΑ» και θα επιτρέψουμε στα λόγια του Θεού να επαληθευτούν ακόμη μια φορά πάνω μας; Ξέρετε, αυτό το «Οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι». Γιατί τότε αλίμονό μας!

Άκουγα πρόσφατα μια αρκετά παλιά συνέντευξη ανθρώπων της ελληνικής Hip Hop κοινότητας και τους ρώτησαν αν τους πειράζει που κάποιοι λαϊκοί «καπηλεύονται» τα ρούχα τους ή το είδος της μουσικής τους. Η απάντηση, πέρα ως πέρα ειλικρινής, όπως και το είδος της μουσικής αυτής, ήταν πως «το πρόβλημα θα ήταν αν εμείς το κάναμε αυτό».

Η μουσική αυτή κοινότητα έχει δει ήδη τα πράγματα να αλλάζουν τουλάχιστον δυο φορές. Έχει δει τραγουδιστές πιο λαϊκούς να μπαίνουν στα χωράφια της μόνο και μόνο για να πάρουν μέρος της «trendy» πίτας χωρίς να ενδιαφέρονται να κάνουν πραγματικό πάντρεμα μουσικών ειδών. Τα τελευταία χρόνια είδε και μια εκρηκτική τάση τα τραγούδια της να γίνονται πιο επιθετικά, να χάνουν τον ειλικρινή τους λόγο και να στοχεύουν σε μαθητές δημοτικού ενώ μιλάνε για τη «μαγκιά» των πολλών σχέσεων, των ναρκωτικών ουσιών και των όπλων ενώ οι περισσότεροι θεσμοφύλακες εθελοτυφλούν. Κι όμως παλιοί και νεότεροι εκεί μέσα παρέμειναν ακέραιοι και κράτησαν αυτό που λέμε «το αυθεντικό».

Αυτό οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς! Μόνο αν κρατήσουμε την Ορθοδοξία, την αυθεντική ορθόδοξη παράδοση, με την οποία μπολιαστήκαμε και μας στερέωσε σε μάχες και πολέμους πάσης φύσεως, μόνο τότε υπάρχει περίπτωση να μη γίνουμε οι «πρώτοι» τελευταίοι. Οι άλλοι, οι νεοφερμένοι, μπορεί να έχουν λιγότερο ζήλο, μπορεί να είναι πιο θολωμένοι, μπορεί να μη μπορούν να καταλάβουν τα - για εμάς - αυτονόητα. Εμείς οφείλουμε να τους διδάξουμε με το παράδειγμά μας, με την βιοτή μας πρωτίστως, με την πίστη μας και την αγάπη μας! Την αγάπη μας στο Χριστό που Είναι, που πρώτος Αυτός μας ζήτησε, που το αίμα Του έχυσε για εμάς όλους κι όχι μόνο για εμάς! Κι αν δε σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων αυτών, τότε εμείς οι «καλοί χριστιανοί», οι «πρώτοι», οι «βασιλικότεροι του Βασιλέως» θα είμαστε που θα εκπέσουμε· γιατί εμείς δε θα είμαστε άξιοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, εμείς δε θα είμαστε ελεήμονες, εμείς δε θα είμαστε άξιοι να κάτσουμε εκ δεξιών του Υιού, εμείς δε θα είμαστε σε επαγρύπνηση κάθε στιγμή!

Και τότε…

Ίσως τότε πέσουμε στη μετάνοια και καταλάβουμε την υποκρισία μας τόσον καιρό! Και ίσως τότε έχουμε πραγματικά ελπίδα σωτηρίας όσοι μέχρι τότε δεν είχαμε…

---

Αναρωτιέμαι όμως, μήπως οι Ιουδαίοι δεν άκουσαν το κήρυγμα; Και βέβαια το άκουσαν! Γιατί, λέει η Γραφή: Σ’ όλη τη γη αντήχησε η φωνή τους, στα πέρατα της οικουμένης τα λόγια τους. Και πάλι αναρωτιέμαι: μήπως ο Ισραήλ δεν τα κατάλαβε; Την απάντηση τη δίνει πρώτος ο Μωυσής: Θα σας κάνω να ζηλέψετε ένα έθνος που δεν είν’ έθνος· θα σας κάνω να εξοργιστείτε μ’ ένα λαό που δεν έχει σύνεση. Κι ο Ησαΐας φτάνει στο σημείο να λέει: Με βρήκαν αυτοί που δε μ’ αναζητούσαν. Φανερώθηκα σ' εκείνους που δε ρωτούσαν καν για μένα.

(Προς Ρωμαίους 10:18-20)