Όλα ξεκίνησαν με ένα σταυρό… Αυτό κράτα… Σταυρό.
Νιώθω συχνά την ανάγκη, φίλε μου κι αδελφέ μου, να σου πω πώς ξεκίνησαν όλα στη ζωή μου. Θα σου τα πω λοιπόν για να αντιληφθείς κι εσύ το πόσο ομοιάζουμε και το πόσο και αν διαφέρουμε.
Όλα ξεκίνησαν με ένα σταυρό… Αυτό κράτα… Σταυρό.
Εκκλησία, καμπάνα και… σταυρό. Κι όλα έτσι θα τελειώσουν εδώ… Με εκκλησία, καμπάνα και σταυρό.
Κι είναι τόσο υπέροχο να επιστρέφεις εκεί που ξεκίνησες παρόλο που δε θα είναι τίποτα ίδιο από τότε μέχρι τώρα. Ελπίζουμε μόνο τα μάτια της ψυχής να μην Τον έχουν ξεχάσει...
Άλλωστε, είναι τόσο όλος γεμάτος χάδι…
Αν αφαιρέσω όλα τα - ευλογημένα - υλικά, αυτό που θα μείνει τελικά είναι το χάδι Του. Ούτε ο σεισμός Του, ούτε η σκοτεινιά του ουρανού των ημερών Του, ούτε η σκοτεινιά του ουρανού των ημερών μας… Παρά μόνο το χάδι Του.
Αυτό το υπέροχο άγγιγμα που αν υπάρχει ένας λόγος που αξίζει να μην αμαρτήσεις - ακατόρθωτο, δύσκολο, αλλά αν υπάρχει - αυτό δεν είναι για να κερδίσεις τον Παράδεισο. Μα για το χάδι Του…
Αυτό το αιώνιο χάδι της Αγάπης, της Αλήθειας και της Ζωής… Αυτό που σαν μικρό παιδί θέλεις να παραδοθείς σε αυτό και να γαντζωθείς πάνω του και πάνω Του. Να ξυπνήσεις από τον προσωρινό σου ύπνο και να τρέξεις στο χάδι του Πατέρα σου και να μείνεις εκεί… Αιώνια…
Να παραδοθείς εκεί γιατί έχεις εμπιστοσύνη στο χάδι Του. Στη ζεστασιά του, στο ότι όταν είναι η ώρα θα σε σηκώσει, και τα αδέλφια σου μαζί, για να είστε μαζί, όλοι μαζί, στη χαρά του Πατέρα σου… του Πατέρα μας...
Αχ και να ξαναδούμε, να ξαναζήσουμε τότε αυτούς τους ανθρώπους, που μας πήραν μικρούς και μας μεγάλωσαν, που μας έδωσαν κάτι γλυκό και εμείς δεν τους δώσαμε τίποτα - γιατί δεν είχαμε - ή τους πικράναμε… Να τους ξαναζήσουμε για να τους κάνουμε - εντός του χαδιού του Πατέρα μας που κι αυτοί θα νιώθουν - και μια αγκαλιά. Μεγάλη αγκαλιά. Τεράστια.
Μεγάλη αγκαλιά… Να μιμηθούμε έστω κι έτσι ή μάλλον… και έτσι ακόμα… το σταυρό του Χριστού…
Μεγάλη αγκαλιά.. Και να είναι κάτι μικρό και ανιδιοτελές παραπάνω από το τίποτα που δε θα χρειάζονται πλέον αφού ο Θεός θα τούς παρέχει τα πάντα. Αφιλοκερδώς. Ως φόρος τιμής στη ζωή τους, ή μάλλον στη μετάνοιά τους. Ως φόρος τιμής στο σταυρό τους.
Να ενωθούμε και πάλι…να ανταμώσουμε… οικογένεια ολάκερες… τα παιδιά με τους γονείς, με τα ξαδέλφια, με τα αδέλφια… να ξαναγεμίσουν - αυτή τη φορά οι ουράνιες - οι αυλές των σπιτιών μας, οι αυλές των εκκλησιών…
Να τσουγκρίζουμε τα ακένωτα ποτήρια της αληθινής αμπέλου που έδωσε τον οίνο της Κανά και να πούμε πλέον το σύνθημα σωστά…
«Δόξα τω Θεώ, έχουμε Θεό..!»
Κι αυτό το σύνθημα να το έχουν γραμμένο όχι οι τοίχοι των σπιτιών μας μα οι καρδιές μας. Να είναι γραμμένο το «Δόξα τω Θεώ» σε κάθε πέταλο λουλουδιού που βγαίνει από την καρδιά μας… Αυτές που ο Κύριος ευλόγησε…
Γι’ αυτό σου λέω… πως όλα ξεκινούν και τελειώνουν με σταυρό…
Μαρτυρίου; Οσιακό; Άλλο; Δεν ξέρω… σίγουρα πάντως με σταυρό…
«Σε εσένα παραδίδω το πνεύμα μου» να είναι… κι ό,τι θέλει ο Θεός για μας…
Αυτό μόνο…
«Ανάσταση Ιησού… Ανάσταση… Έστειλες τον άγγελό Σου να σκουπίσει τον ιδρώτα μου… Να κυλήσει τον ογκόλιθο… Αυτή είναι η Κυριακή… Η Κυριακή μου Κύριε…»
Μόνο που αυτή τη φορά δε θα συνεχιστεί η προσευχή μας λέγοντας «Νυν απολύεις τον δούλο Σου Δέσποτα». Όχι, δε θα συνεχιστεί. Γιατί πλέον το χάδι του Χριστού, η Ανάστασή Του, θα μας έχει καταδικάσει σε αθανασία και θα είμαστε τόσο ευτυχισμένοι με αυτό… Ευτυχισμένοι… Και, αναλογιζόμενοι αυτά, ούτε φωνή δε θα βγάζουμε όταν θα τα συνειδητοποιούμε - ενεστώτας διαρκείας…
Τι άλλο να πούμε;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου