Ρώτα με το πόσο σ’ αγαπώ / Αν η αγάπη πέθαινε, τότε θα πέθαινα κι εγώ

Ο τίτλος οφείλει να αποδοθεί σε έναν μουσικό με το όνομα «Φονικό Αίσθημα»… μα είναι ο,τι πιο γεμάτο μπορώ να σου προσφέρω! Κι εσένα… κι εσένα… κι εσένα… Και σε κάθε εσένα!

Είναι φορές που η καρδιά μου γεμίζει με τόση αγάπη… τόση καρδιακή συμπάθεια και στοργή που θέλω να σε αγγίξω ψυχικά και να σου πω με όλο μου το «είναι» ότι… ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΟΣ ή ότι ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΡΦΗ!

Είσαι τόσο όμορφος που δε χρειάζεται πραγματικά να προσθέσεις τίποτε άλλο πάνω σου!

Ίσως μόνο να αφαιρέσεις αλλά κι αυτό… γλυκά! Πολύ γλυκά! Τόσο γλυκά που μόνο ένας έμπειρος χειρούργος θα μπορούσε να κάνει!

Γιατί είναι λεπτή η καρδιά σου άνθρωπε - κι ας προφασίζεσαι μέσα σου ή έξω σου άλλα ώρες-ώρες ώστε να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις διάφορες καταστάσεις της καθημερινότητας!

Θέλει λεπτή χειρουργική επέμβαση, μην τυχόν και πειραχτεί η μοναδικότητα του χαρακτήρα σου! Γιατί αλήθεια, έχεις τόσα μα τόσα πολλά στοιχεία που ούτε να τα ατενίσω δε μπορώ - εγώ ο άνθρωπος - πόσο μάλλον να τα φτάσω να τα αγγίξω!

Μα αξίζεις πραγματικά ολόκληρο ουράνιο ασανσέρ να κατεβάσουμε για σένα και να σε πάει εκεί που αξίζει η ψυχή σου να πάει…

Και σκέφτομαι χρόνια πώς να σου τα πω όλα αυτά… Πώς να σε κάνω να νιώσεις το πόσο μοναδικός και ξεχωριστός άνθρωπος είσαι! Όχι επειδή εγώ το λέω αλλά επειδή… πραγματικά είσαι ο μοναδικός εκφραστής του εαυτού σου! Και κανείς δε μπορεί να μπει στη θέση σου αλλά και κανείς δε μπορεί να καταλάβει τη θέση σου!

Είσαι ο,τι πιο μοναδικό και όμορφο υπάρχει στον κόσμο! Και η μοναδικότητά σου δε χάνεται επειδή υπάρχουν κι άλλοι μοναδικοί άνθρωποι - όπως είσαι κι εσύ αλλά ποτέ «σαν εσένα»!

Κι αν βρεις κάποιον να σου μοιάζει, στο ύφος, στην ομιλία, στους φίλους, στο ζώδιο, σε ό,τι θες - είτε ισχύει είτε όχι - … πάρε το ποτάμι της ζωής σου πετρούλα-πετρούλα προς τα πίσω και θα δεις πως κάπου εσύ έκανες επιλογές μοναδικές για εσένα που κανείς άλλος δεν ήταν εκεί να πάρει για να σε «γλιτώσει».

Τι «γλίτωμα» όμως θα ήταν αυτό, ε; Η ευκολία που θα οδηγούσε στη δυσκολία.

Εσύ όμως έφτασες στο σήμερα ακολουθώντας τη δυσκολία που οδηγεί στην ευκολία. Για αυτό και ξεχωρίζεις - δε χρειάζεσαι κανέναν σαν εμένα να σε ξεχωρίσει! Η ζωή σου και το αυτεξούσιό σου σε ξεχωρίζει!

Θυμάμαι κι ένα σύνθημα που είχα δει σε ένα τοίχο νομίζω… «Είσαι τυχερός που αισθάνεσαι σε μια αναίσθητη εποχή».

Νιώσε όμορφε άνθρωπε! Νιώσε, βίωσε την αξία σου! Είσαι όμορφος!

Κι αν έχω μια ευχή για σένα… αυτή είναι να είσαι και ωραίος!!! Ωραίος… Ωραίος άνθρωπος! Ωραίος… με αυτό το κάλλος που δε σβήνει και δε χάνεται ποτέ!

Γιατί είσαι μια όαση στην έρημο και είσαι σαφώς πιο πολύτιμος από το διαμάντι - ειδικά για όσους ανθρώπους συνειδητοποιούν πως βρίσκονται στην έρημο! Και ξαφνικά το ταξίδι τους αποκτάει αξία και πάλι!

Πόσους βοήθησες με το να είσαι ο εαυτός σου; Αυτό δε θα το μάθεις παρά στο τέλος του ταξιδιού. Θα το μάθεις όμως! Μόνο μη χάσεις το αυτεξούσιο…

Είσαι όμορφος! Κι ήθελα χρόνια να σου το πω… Και μην ακούς τι λέει το τραγούδι… Ο παράδεισος… για μας φτιάχτηκε! Για σένα… και εσένα… και εσένα…

---

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο το έστειλα στοχευμένα σε συναδέλφους, φίλους και γνωστούς μου που πίστεψα ότι έτσι κι αλλιώς το αξίζουν αλλά και ότι ταυτόχρονα θα μπορέσουν να το νιώσουν, να το βιώσουν! Φυσικά, δεν τους πέτυχα - με την ανθρώπινη κρίση μου - όλους! Και σίγουρα άφησα και κάποιους απ' έξω... Όμως, η αλήθεια είναι πως δεν το έγραψα μόνο για αυτούς! Το έγραψα για όλους σας! Κι ο καθένας σας, ο καθένας μας, ας κρίνει τον εαυτό του αν μπορεί να το αντιληφθεί και να το βιώσει!