Σαν τις καμπάνες... σημαίνει!

Θυμάμαι κάθε δρόμο που πέρασα… Κάθε σοκάκι… Κάθε παράθυρο που είδα και κάθε κλειδαρότρυπα μέσω της οποίας κοίταξα. Τα μάτια μου κι οι αισθήσεις μου αλλοιώθηκαν! Κι άρχισαν οι πτώσεις να διαδέχονται η μία την άλλη…
Μα το βλέμμα Του εκεί… σταθερό!

Η φωνή μου χρησιμοποιήθηκε για κάθε λογής λέξεις και τραγούδια… Είτε στα αστεία είτε στα σοβαρά… Ομοίως και για λέξεις, είτε στα σοβαρά είτε στα αστεία…
Μα το βλέμμα Του εκεί… σταθερό!

Τα πόδια μου βάδισαν σε δρόμους εύκολους που οδηγούσαν τελικά στη δυσκολία… Κι άφησα για την επιλογή μιας στιγμής δύσκολης τον δρόμο που οδηγούσε στην ευκολία…
Μα το βλέμμα Του εκεί… σταθερό!

Τα χέρια μου μέτρησαν ένα-ένα τα τάλαντα που μου έδωσε ο Θεός… Αυτά που τα καρπώθηκα σαν να ήταν δικά μου… Και φυσικά έπεσα κάθε φορά που νόμισα πως «ξέρω»! Γιατί τίποτα δεν ήξερα…
Μα το βλέμμα Του εκεί… σταθερό!

Μέχρι που κάποια στιγμή… Βρέθηκα μπροστά σε ένα Σταυροδρόμι κι οι επιλογές ήταν δύο… Είτε να ανέβω στο σταυρό είτε να μείνω από κάτω του, στη θέση που υπήρχε μια ανθρώπινη κάρα… Τη θέση της κάρας δεν την επιθύμησα… Επιθύμησα την άλλη που θα με ανέβαζε σαν κυπαρίσσι να δείχνω τον ουρανό!

Μα τι να δω!
Ο σταυρός ήταν ήδη πιασμένος!
Η θέση μου στο σταυρό ήταν ήδη πιασμένη από κάποιον… Άλλον! Ύψωσα τα μάτια μου να Τον δω μα έπεσα κάτω… σαν τα μάτια μου να μην ήταν έτοιμα να Τον αντικρίσουν… να αντικρίσουν το βλέμμα Του… το σταθερό!

Και σαν έπεσα κάτω, άκουσα τα παρακάτω λόγια· λόγια που κάπου τα είχα ξανακούσει… Μόνο που τώρα μου τα έλεγε… Εκείνος!

«ἐπιθυμίᾳ ἐπεθύμησα τοῦτο τὸ πάσχα φαγεῖν μεθ᾽ ὑμῶν πρὸ τοῦ με παθεῖν»
(Κατά Λουκάν, Κεφ. 22, Στιχ. 15)

Μιλούσε σε εμένα… και ας μιλούσε στον πληθυντικό… Μιλούσε σε εμένα… ευγενικά! Κι επιπλέον μιλούσε σε εμένα… λες και δε διέφερα από τον υπόλοιπο κόσμο, σα να μπορούσα να ειρηνεύσω εγώ και να ειρηνεύσουν και οι άλλοι γύρω μου· σα να είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα… κι ας εκτροχιαστήκαμε κάποιες φορές! Γι’ αυτό μίλησε στον πληθυντικό… ο Ένας!

Κι ύστερα το πρόσωπό Του έκλινε… «Κλίνει κορυφήν ο κλίνας ουρανούς»… Παρέδωσε το πνεύμα Του… Μα το βλέμμα Του… σταθερό!

Και τότε άκουσα καμπάνες να με καλούν… Δεν ήταν πένθιμες αυτές σαν την πρότερη ψυχική μου κατάσταση όμως… Σεισμός γινόταν, μα εγώ άκουγα καμπάνες! Μάλιστα, καμπάνες άκουγα από κάπου… πιο δίπλα! Από το νεκροταφείο! Από το μέρος που θα μάθαινα σιγά-σιγά να ονομάζω… κοιμητήριο! Γιατί κάποιοι σηκώθηκαν από εκεί και περπάτησαν ξανά… αναστημένοι! 

Τι καμπάνες ήταν αυτές! Τι Οδός! Τι δρόμος άξιος να Τον διαβείς!

Φοβερό…!
Θεϊκό…
Αγάπη…
Σημαίνει…
Σαν τις καμπάνες!

---

Υστερόγραφα

1. Το παραπάνω κείμενο προέκυψε ύστερα από την υπενθύμιση του αγαπητού Αμφοτεροδέξιου και την ανάρτησή του "Αγαπώ σημαίνει... | Επειδή νομίζουμε πως ξέρουμε...". Μια ανάρτηση που παραπέμπει σε μια ομιλία του π. Σπυρίδωνος Βασιλάκου με τον ίδιο τίτλο. Όμως εμένα αυτός ο τίτλος, αυτό το "Αγάπη σημαίνει" κάπως διαφορετικά μού ακούστηκε... κάπως διαφορετικά μου ταίριαξε... Το πώς διαφορετικά, λογικά το διαβάσατε... είναι το αποτέλεσμα παραπάνω! Δόξα τω Θεώ... για όλα!
2. Αναζητώντας την εικόνα της Σταύρωσης βρέθηκα και στο επίσης πολύ ενδιαφέρον κείμενο με τίτλο "Σταύρωση - Ο μυστικός κόσμος της εικόνας των εκπαιδευτηρίων "Ο Απόστολος Παύλος".