Ο Άρης - Ο φίλος των comics, του διαδικτύου, των ταινιών και τελικά... του Χριστού

 

(Πηγή)

Φοιτητής σε κάποια σχολή του ενδιαφέροντός του, σε σχολή που ο ίδιος επιθύμησε. Χαρά στο σπιτικό του όταν πέρασε τις Πανελλήνιες Εξετάσεις και μάλιστα με καλό βαθμό. Από τους πρώτους μπήκε στη σχολή και το είχαν καμάρι οι γονείς του και οι φίλοι του. Ο ίδιος χάρηκε μα δεν υπερηφανεύτηκε πέραν του δέοντος. Όπως είχε ακούσει κι από μια γνωστή του: "Πολλοί μπαίνουν στις σχολές, μα λιγότεροι τις τελειώνουν". Αναγνώριζε πως είχε δρόμο μπροστά του ακόμη. Δρόμο που... επιτυχημένα ναι, υποσχόμενα ναι· δρόμο όμως που μόλις ξεκινούσε!

Κι όλα όντως όδευαν καλά μέχρι το τέλος του δεύτερου έτους. Τόσο κράτησε η χαρά και η επιτυχία. Ύστερα τα πράγματα δυσκόλεψαν. Χρειαζόταν να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο στον υπολογιστή του για να γράφει τις εργασίες του, να κάνει έρευνες και να παρουσιάζει αποτελέσματα στους καθηγητές του. Χρειαζόταν όμως και κάτι να ξεφεύγει ο νους του. Κι ενώ οι γύρω του συγγενείς ήταν άνθρωποι της προσευχής, ο Άρης βρέθηκε απέναντι στο διαδίκτυο. Απέναντι στο διαδίκτυο, στους εθισμούς του, στις πλασματικές ανάγκες που αυτό μπορεί να σου δημιουργήσει... Κάπως έτσι ήρθε και κοντά και με κοινότητες ανθρώπων που η ζωή τους ήταν δουλειά και ηλεκτρονικά παιχνίδια, δουλειά και ηλεκτρονικά παιχνίδια και πάλι το ίδιο...

Ο Άρης ήταν έξυπνος άνθρωπος. Δεν του άρεσαν αυτοί οι ατέρμονες βρόγχοι, αυτές οι λούπες της ζωής των ηλεκτρονικών του φίλων αλλά τον έκαναν να ξεφεύγει από τις δυσκολίες που είχε η σχολή του - η σχολή που ο ίδιος όμως διάλεξε, και το γνώριζε. Βρέθηκε λοιπόν να κοντράρει συνεχώς με τη ζωή του και τις επιλογές που έκανε, τον ίδιο του τον εαυτό και τα δικά του πρότερα "θέλω".

Κι ύστερα ήρθαν και τα άλλα που τον κρατούσαν επίσης καθηλωμένο μπροστά στην οθόνη: οι μεγάλες παραγωγές των ταινιών. Το μάτι του συνήθισε να βλέπει φανταστικές ιστορίες ηρώων και υπερηρώων, με πρωταγωνιστές αυτούς που διάβαζε στα comics όταν ήταν μικρός, ιστορίες με συναισθήματα, έρωτες, εκρήξεις, θανάτους και ό,τι άλλο μπορούν αυτές να περιέχουν. Ένιωθε έτσι κι εκείνος μέρος ενός συνόλου. Ότι ανήκει κάπου - παρότι στην πραγματικότητα δεν του έλειπε αυτό το "ανήκειν"....

Στις νύχτες που τα μάτια του, κουρασμένα από τις συνεχείς ημέρες, τον κρατούσαν μακριά από τις οθόνες, τα παιχνίδια και τις ταινίες, έμενε αναγκαστικά σκεφτικός... Σκεφτόταν τους πρότερους στόχους του και αναρωτιόταν· όχι "Πώς κατάντησα έτσι;" - δεν ήταν παιδί της απελπισίας ο Άρης - αλλά "Πώς ξαναξεκινάμε τώρα;". Κι όταν ξεκουράζονταν τα μάτια... ξανά τα ίδια, ως ένα βαθμό συνειδητά. Ακολουθώντας τον εύκολο δρόμο που οδηγούσε στον δύσκολο.

Είχε πολύ μπρος-πίσω όλη αυτή η ιστορία. Η ευλογημένη του μητέρα, αυτή η μάνα... είχε βρει μια ομάδα προσευχής, είχε βρει μια κοινή πορεία με άλλους χριστιανούς, να έχει και εξω-Λειτουργικά παρέα. Φώλιαζε εκεί. Τους είπε, τους μίλησε για το γιο της, τους ζήτησε να προσευχηθούν γι' αυτό - κι έδινε ταυτόχρονα και το όνομά του "Υπέρ Υγείας". Ήλπιζε... Ούτε κι αυτή ήταν παιδί της απελπισίας. Πώς θα μπορούσε νιώθοντας, η μάνα, την Παναγία μάνα της; Μόνο γονάτιζε συνειδητά μπροστά της φωνάζοντας, με αναστεναγμό σαν εκείνον του Μωϋσή... "Κατεύθυνε τον γιο μου όπως εσύ ως Μάνα ξέρεις! Σε παρακαλώ...". Κι όταν γιόρταζε ο γιος της, εκει στις 19 του Δεκέμβρη, πικραμένη πρόστρεχε και στον Άγιο του γιου της, άναβε ένα μεγάλο κερί στον Άγιο Άρη και του τραγουδούσε γλυκά "Άρης υπήρξας προς το πυρ όντως Άρες / Άρης νοητός, όπλα πίστεως φέρων". Ελπίζοντας...

Ο Άρης από την άλλη... τα ίδια. Πτώσεις, υποσχέσεις στον εαυτό του πως δε θα ξαναπέσει... και πάλι πτώσεις.

Ώσπου κάπου διάβασε για τον Άγιο Παΐσιο... Κάποιος φίλος του - περιέργως - κάτι κοινοποίησε για αυτόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. "Κάνε εσύ αυτά που μπορείς και θα κάνει ο Θεός αυτά που δε μπορείς". Κι από αυτό πιάστηκε. Εκεί τον περίμενε κι ο Θεός...

Είχε ένα γειτονόπουλο μικρότερο, γύρω στα 15, που ήθελε να πάει σινεμά αλλά του έλειπαν τα χρήματα... και η παρέα. Όταν το έμαθε ο Άρης, συγκυριακά, πρότεινε στη μητέρα του να πάει αυτός μαζί του και να τον προσέχει. Εκείνη απόρησε αρχικά αλλά συμφώνησε. "Αν θέλεις παιδί μου εσύ..."

Αυτό το γειτονόπουλο τον είχε πρότυπο τον Άρη από μικρότεροι που ήταν. Όμως, όπως προέκυψε από τη συζήτηση πηγαίνοντας προς το σινεμά, δεν έμενε απλώς σε αυτό. Προσευχόταν και για τους γύρω του... και για τον Άρη φυσικά! Να τους φωτίζει ο Θεός και να τους δίνει δύναμη. Κάπου εκεί ο Άρης αποφάσισε ότι σε όποια κατάσταση και να είναι, μπορεί κι αυτός να κάνει το ίδιο. Να προσεύχεται για τους γύρω του.

- Και πώς προσεύχεσαι δηλαδή;
- Κύριε, Ιησού Χριστέ ελέησέ τον.
- Αυτό μόνο;
- Αυτό.

"Κι εγώ μπορώ... ακόμη κι όταν παίζω", σκέφτηκε από μέσα του.

Οι επόμενες ημέρες συνεχίστηκαν όπως και οι προηγούμενες. Με τη μόνη διαφορά ότι ξαφνικά το παιχνίδι στον υπολογιστή δεν ήταν ίδιο. Ο νους του περισπάτο σιγά-σιγά όλο και περισσότερο, για καλό σκοπό όμως. Δε μπορούσε και να αφοσιώνεται στο παιχνίδι και να προσεύχεται. Κι επέλεγε αυτό το πεντάλεπτο, ύστερα δεκάλεπτο, ύστερα... να γίνεται συνειδητά. Έμπαινε καινούριος παίκτης στο παιχνίδι και μόλις συνδεόταν, ξεκινούσε ο Άρης "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ τον". Και τον ελεούσε ο Θεός, κάπως, με τον τρόπο Του. Ήταν έκδηλο αυτό στα μάτια του Άρη αν και δε μπορούσε να το εξηγήσει παραέξω.

Κάποια ημέρα, το γειτονόπουλο ζήτησε και πάλι την παρέα του Άρη. "Σήμερα θα πληρώσω όμως εγώ", του είπε. Και ο Άρης δέχτηκε, για να μη στενοχωρήσει τον φίλο του. Πήγαν να δουν μια ταινία με υπερήρωες, τον Άνθρωπο-Αράχνη. Η ταινία ήταν ενδιαφέρουσα μα το τέλος ήταν το σημείο καμπής. "Τι θα συνέβαινε αν όλοι ξέχναγαν ποιος είμαι; Αν όλοι ξέχναγαν; Θα διόρθωνε αυτό τα πράγματα". Κι αυτό άφησε τον Άρη να σκέφτεται... το πώς θα μπορούσε αυτό να εφαρμοστεί στη δική του ζωή; Όχι να τον ξεχάσουν οι άλλοι... μα ο Θεός να τον ξεχάσει.

Έκτοτε άλλαξε ο τρόπος που προσευχόταν. "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ τον... Κι ύστερα ξέχνα ότι σου το ζήτησα εγώ και μη μου το αποδώσεις".

Μόνο που αυτή η δεύτερη φράση του, επειδή ακριβώς ήταν εκ βάθους καρδίας, αυτή ήταν τελικά που ανάγκαζε το Θεό να του την αποδώσει διπλά! Κι όχι μόνο να του την αποδώσει αλλά και να ελεήσει και διπλά τον εκάστοτε συμπαίκτη του. Περίεργα πράγματα...

Οι μήνες περνούσαν έτσι, με πτώσεις και νίκες, και οι συμπαίκτες του Άρη σιγά-σιγά εξαφανιζόντουσαν από το παιχνίδι. Όταν τελικά ξαναεμφανιζόντουσαν, ύστερα από καιρό, ήταν για να τους χαιρετήσουν. Να πουν στους συμπαίκτες τους τα καλά νέα. Άλλος θα παντρευόταν, άλλος βρήκε εργασία στον τομέα του επιτέλους, άλλος - καιρό παντρεμένος, οικογενειάρχης - ξαναβρήκε το κοινό σημείο συνεννόησης με τη γυναίκα του και τα παιδιά του...

Περίεργα πράγματα... Θαυμαστά...

Το γειτονόπουλο, ο φίλος του, τού ζήτησε κάποια μέρα να του βρει μια ταινία με τον Άνθρωπο-Νυχτερίδα. Ο Άρης τη βρήκε και την αγόρασε - ήθελε να είναι έντιμος πλέον ακόμη και σε αυτό. Τον κάλεσε σπίτι λοιπόν να την δούνε μαζί.

Σε κάποιο σημείο της ταινίας, ο Άνθρωπος-Αράχνη συζητάει με τον αρχηγό της αστυνομίας.

- Είσαι καλός... Ένας από τους λίγους...
- Ποιος είσαι;
- Περίμενε το σημάδι μου...
- Είσαι απλώς ένας άνδρας...
- Τώρα είμαστε δύο.

Κάπου εκεί ο Άρης συνειδητοποιεί πως αυτό το γειτονόπουλο για το οποίο μια φορά μέσα στο πάθος του νοιάστηκε, τον οδήγησε πάλι σε ταινίες του πάθους του· μόνο που πλέον η ματιά του είχε αλλάξει. Τα κομμάτια του παζλ της ζωής του τον είχαν οδηγήσει να γίνει η μέλισσα που ψάχνει τα λουλούδια κι όχι η μύγα που ψάχνει τα περιττώματα - στην παρομοίωση που ο Άγιος Παΐσιος έλεγε...

Γι' αυτό κι όταν ο Άρης πήρε το πτυχίο του, είχε φροντίσει αυτό το άσημο και χωρίς παρέες - αλλά τόσο μοναδικό - γειτονόπουλο του να είναι επίσης εκεί μαζί του. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, επέστρεψε κι ο Άρης τη χάρη αυτή.

---

Εργάζεται ο Θεός με τρόπους μυστικούς και μοναδικούς στη ζωή μας. Αρκεί να Του ανοίξουμε την πόρτα εμείς από μέσα. Το χερούλι που χρειάζεται ο Θεός για να ανοίξει είναι η δική μας θέληση. Κι η ελεημοσύνη, η αγάπη προς το συνάνθρωπο, είναι από τα πιο παλικαρίσια και λιονταρίσια χερούλια...

(Πηγή)

«Αγάπη και ταπείνωση: σ΄αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός…»
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης