Παιδί μου...

Παιδί μου,
έχεις φτάσει πλέον 20 και παραπάνω ετών κι όμως τα μάτια σου μού δείχνουν ακόμη - θες υποκειμενικά; θες αντικειμενικά; όπως θες - μου δείχνουν ακόμη μια αθωότητα. Μια αθωότητα και μια ελπίδα πως μπορείς - κόντρα στις συνήθειες του κόσμου - να συνεχίσεις να κρατάς το παιδί μέσα σου ζωντανό.

Αν το δεις με τη λογική του κόσμου είναι εύκολο να συνδέσεις τη ζωντάνια του εσωτερικού παιδιού με την ανωριμότητα - μα δεν είναι έτσι. Υπάρχουν, λίγοι, αλλά υπάρχουν και ίσως και να έχεις συναντήσει, άνθρωποι που πίστεψαν πως η σκέψη σου είναι πιο ώριμη από την ηλικία σου. Μα αυτό δε σε έκανε λιγότερο αθώο. Αυτή η σκέψη από μόνη της δεν ήταν αρκετή για να σε αλλάξει. Άρα λοιπόν μπορείς να είσαι ώριμο και αθώο μαζί ταυτόχρονα.

Κι ο Αδάμ και η Εύα ήταν αθώοι μα νήπια στην εμπειρία. Κι αυτή η ανωριμότητα τούς οδήγησε - κι αυτούς κι εμάς - στα αποτελέσματα του σήμερα. Στο σήμερα που κάποιοι κολάζονται και κάποιοι αγιάζονται. Που κάποιοι παραμένουν άγριοι ξοδεύοντας εκατομμύρια, ενώ άλλοι γίνονται άγιοι ξοδεύοντας την πρόσκαιρη ζωή τους στο να πασχίζουν να ακολουθούν το Θεό. Αρετή!

Μα αν είσαι αθώο, αν αντικειμενικά είσαι αθώο, τότε πώς γίνεται να μην είσαι τόσο καλό όσο οι άλλοι; Πώς γίνεται άλλοι στην κλίμακα του Θεού να είναι καλύτεροι από εσένα; Γιατί ενώ έμεινες αθώο στην ηλικία που - συν Θεώ - έφτασες, τα μικρότερα παιδιά που δεν έχουν την εμπειρία και των αγώνα σου να είναι καλύτερα από εσένα; Εύκολη η απάντηση για όποιον διάβασε έστω και λίγο από τους Ψαλμούς του Δαυΐδ. "Η αμαρτία μου ενώπιόν εστί διά παντός".

Μα η εξομολόγηση; Μα η μετάνοια; Δεν σβήνει η πρώτη, ειδικά με συνοδεία της δεύτερης, τα αμαρτήματά μας; Φυσικά παιδί μου! Φυσικά! Τα σβήνει με τρόπο που οι δαίμονες δε μας τα καταλογίζουν γιατί δεν τα βλέπουν, αλλά κι ο Θεός δεν τα στρέφει εναντίον μας, δεν τα θυμάται σαν συνέπειες της πτώσης μας. Μα εμείς τα θυμόμαστε.

Μα τότε; Όλοι αυτοί οι αγώνες; Μάταιοι;
Φεύ! Όχι βέβαια! Αλίμονο! Πρόσεξε όμως!

Πάμε πιο πίσω. Τότε που δεν είχες αμαρτήματα, σφάλματα, λάθη. Τότε που ήσουν ένα μικρό πλασματάκι, αθώο, μα μέχρι και λίγο πριν τη βάφτισή σου ένοχο. Μα πότε πρόλαβες να είσαι ένοχο; Το προπατορικό αμάρτημα παιδί μου.

Ίσως τσινίσει τώρα ένας μικρός εγωισμός και πεις "Μα εγώ φταίω για το προπατορικό αμάρτημα;". Όχι παιδί μου, φυσικά και όχι. Μα φταίμε οι γονείς σου, και οι γονείς των γονιών σου και οι γονείς των κ.ο.κ. Πάμε μέχρι και εφτά γενιές πίσω σου και σίγουρα θα βρούμε, πέρα από το προπατορικό αμάρτημα, και άλλα αμαρτήματα που συγγενείς σου δεν εξομολογήθηκαν.

"Μα κι αυτά με βαραίνουν;".
Όχι παιδί μου, φυσικά και όχι. Δε φταις καν εσύ για αυτά. Μα δείχνουν μια πορεία, μια βάση αστοχιών που έχει το ιστορικό σου ως άνθρωπος. Κι αν γνωρίζεις αυτές τις αστοχίες, θα είσαι και πιο ώριμος ώστε να μην πέσεις κι εσύ στα ίδια όταν υπάρξει η ευκαιρία. Να δράσεις διαφορετικά. Κι αν πέσεις, τελικά να σηκωθείς νωρίτερα.

"Και δηλαδή;", θα μου πεις. "Ούτε ως μωρό ήμουν το πιο αθώο;".
Ευτυχώς όχι! "Ευτυχώς;". Ευτυχώς!

Η ζωή του ανθρώπου είναι μια σκάλα που είτε ανεβαίνεις είτε κατεβαίνεις. Αν ήσουν ένα τέλειο πλάσμα όταν γεννήθηκες, τότε μόνο η κάθοδος σού μένει. Μα εσύ γεννήθηκες αμαρτωλό - μες στην αθωότητά σου - και μέσα σε αυτή την αμαρτία των προπατόρων σου βαφτίστηκες... και ανέβηκες! Και τόσα χρόνια που παλεύεις να κρατήσεις το παιδί ζωντανό μέσα σου, στην πραγματικότητα συνεχίζεις να ανεβαίνεις τη σκάλα.

"Ναι, αλλά... ούτε ως μωρό ήμουν το πιο αθώο;".
Κόλλησε η σκέψη σου. Σαν στο παραμύθι, η μάγισσα της Χιονάτης, ίδια ερώτηση συνέχεια στον καθρέφτη.

Όχι παιδί μου, ούτε ως μωρό ήσουν το πιο αθώο. Αν βάζαμε όλα τα μωρά που γεννήθηκαν ταυτόχρονα με εσένα δεν ξέρω σε ποια κατάταξη, σε ποια σειρά θα έμπαινες. Όμως δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να υποκλιθείς και να υποβάλλεις σεβασμό στο μωρό που γεννήθηκε πιο αθώο από κάθε άλλο, πιο άσημο από κάθε άλλο, πιο κυνηγημένο από κάθε άλλο και πιο γεμάτο από καθαρότητα γονέων από κάθε άλλο. Αυτό που είχε πρόγονο το μετανοημένο Δαυΐδ. Αυτό που είχε προγιαγιά τη Μαρία, γιαγιά τη στείρα μα πιστή Άννα και μάνα τη Μητέρα Παναγία.

Αυτόν αξίζει να έχεις μπροστά σου. Όχι για να νιώσεις μειονεκτικά. Όχι για να απογοητευτείς! Όχι για να νιώσεις πως βρίσκεσαι σε άλλη θέση από αυτή που νόμιζες αλλά για να μάθεις να ασχολείσαι μόνο με Αυτόν που πρέπει να έχεις μπροστά σου. Κι αν λυγίσεις μπροστά Του, αν υποκλιθείς μπροστά Του, να έχεις τη βεβαιότητα πως θα σταθεί μπροστά σου με αγάπη, θα σου απλώσει το πληγωμένο του χέρι και θα σου πει με τα θεϊκά Του χείλη...

Έλα στη χαρά του Κυρίου σου παιδί μου.
Έλα να κοινωνήσεις το τίμιο σώμα και αίμα Μου που έχυσα για εσένα.