Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου

 

Σε κάθε μου βηματισμό νομίζω πως νιώθω το βάρος του κόσμου
κι αν μέσα μου έχω χαρά, πρέπει τα μάτια να δούνε το Φως μου
Κάθε ένα βήμα σαν να περπατώ επάνω σε άμμο ερήμου
Βαδίζω σαν τον Αβραάμ μα δίχως υπόσχεση να βρω τη γη μου

Πώς να σου δείξω ανθρώπέ μου πως μέσα απ' τον πόνο υπάρχει ελπίδα;
Πως κι αν φυτρώνουν ζιζάνια στον καιρό της θα έρθει φαλκίδα;
Θα θερίσει ό,τι άφησες να φυτρώσει κι ό,τι άλλο θα καεί στη φωτιά
και μάθε πως θα έρθει αχτίδα στην πιο πυκνή καταχνιά

Είναι φορές που ασθενώ μα κι άλλες που νιώθω τον πόνο δικό μου
Δε νιώθω καμιά διαφορά και σε αγαπώ ως τον εαυτό μου
Ίσως αυτό να σου μοιάζει με φως μα αλήθεια δεν είναι δικό μου
Είναι φως ιλαρό, πυρ καταναλίσκων μα σίγουρα όχι δικό μου

Σκέφτομαι ως άνθρωπος τί μπορώ εγώ να σου προσφέρω
Σαν οι ματιές χαμηλώσουν, τί να κάνω εγώ να τις αίρω;
Σαν φίλος θα έλεγα "όλα καλά" ή θα έκανα μια αγκαλιά
Μα ξέρω πως όλα αυτά είναι μια πρόσκαιρη παρηγοριά

Τώρα σε βλέπω, λες είσαι καλά μα στο σπίτι σου πάλι λυγίζεις
Περιπλανιέσαι μες στα σκοτεινά και δεν ξέρεις πια τί να ελπίζεις
Τα πνευμόνια μοχθούν να σηκώσουν το βάρος της κάθε σου αναπνοής
Νιώθεις να ζεις στο μελίσσι της ανυπόφορα πολλής βοής

Θα προσέφερα, αν ήμουν φίλος, είπαμε, πρόσκαιρη παρηγοριά
Και αν είμαι κοντά και αν είμαι μακριά, δε θα έκανε καμιά διαφορά
Μα δεν είμαι φίλος, είμαι άνθρωπος και νιώθω το βάρος του κόσμου
Λυγίζω μαζί σου και πέφτω, από το βάρος σου δως μου

---

Μαζί σου λυγίζω σε στάση, σαν τη δική σου, σχεδόν εμβρυϊκή
Πονά η ψυχή που πονάς, θα 'θελε να μην είσ' εκεί
Θα ήθελε να 'χεις χαρά μα οι πλάτες μου δε σε σηκώνουν
Ένας έσχατος κλυδωνισμός και τα πόδια λυγίζουν, κλειδώνουν

Σηκώνω ματιά, κοιτάζω ψηλά, βλέπω μια μάνα επτάσπαθη
Τη βλέπω και κάπως εκπλήσσομαι - τα μάτια τη βλέπουν ολάνθιστη
Σα να κρατάει λουλούδια μου μοιάζει, μα αλήθεια κρατάει λεπίδες
και το σκότος που βλέπαμε πριν, ξάφνου γεμίζει μ' ελπίδες

Ενώ την κοιτάζω και χάνομαι νιώθω ν' ακούω στην καρδιά ένα λόγο
ένα λόγο ζεστό, ιλαρό - ένα λόγο ν' αγγίξω το Λόγο
Ένα Λόγο που λέει "Δεν έχεις πλάτη. Έχεις γόνατα!
Χρησιμοποίησέ τα σωστά και με αυτά θα έχεις κατορθώματα!"

Κι ενώ βάδιζα πριν κουρασμένος απ' όλο το βάρος στους ώμους
Νιώθω κανάλι αγάπης που αγγίζει του κόσμου τους μόνους
Νιώθω πως κι αν δεν τ' αξίζω, το κενό μου γεμίζει μ' αγάπη
Τελικά χρησιμοποιώντας τα γόνατα σηκώνεται του κόσμου η πλάτη

Για πόσο; Δεν ξέρω. Για όσο χρειαστεί. Μα σίγουρα δεν είναι πρόσκαιρο!
Είναι ισχύς για να συνεχίσει που έχει και σκοπό απότερο!
Είναι αγάπη και παρηγοριά για τους κοπιώντες της γης
Είναι η δροσιά που λαμβάνουν οι διψώντες της Ζωοδόχου Πηγής

---

Τώρα ναι...
Είμαι αλήθεια... φίλος σου!

Αμήν!