Τρελλώς - Χρειάζομαι αγάπη για δεύτερη φορά

Την προηγούμενη φορά μιλήσαμε για κάποιες διαφορές ή ομοιότητες που υφίστανται μεταξύ των διαφόρων τρόπων αγάπης. Είδαμε πως υπάρχουν στοιχεία και φορές όπου η μία αγάπη εμπεριέχεται μέσα στην άλλη ή τα διδάγματα της μίας αγάπης μας βοηθούν στο να ανταπεξέλθουμε σε μία άλλου είδους αγάπη. Καταλήξαμε στο ότι η ανθρώπινη αγάπη δε μπορεί να υφίσταται χωρίς καμία σύνδεση με τη θεία αγάπη γιατί αργά ή γρήγορα αυτή θα σαπίσει και θα γκρεμιστεί. Όμως, μιλώντας για ανθρώπινη αγάπη μίλησα για ανθρώπινη ερωτική αγάπη. Τι συμβαίνει με την απλή ανθρώπινη αγάπη προς το συνάνθρωπο;

Είπε ο Κύριος να αγαπάμε τους άλλους όπως τον εαυτό μας. Αυτή η εντολή μπορεί να φαίνεται δύσκολη για τους ανθρώπους με μεγάλο “εγώ”. Το ίδιο δύσκολη όμως φαίνεται και για τους ανθρώπους με ελάχιστο ή καθόλου “εγώ”. Ξέρουν να αγαπούν τους άλλους. Ξέρουν όμως πως δε μπορούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους. Ο εαυτός τους μπορεί να τους πληγώσει περισσότερο από τον καθένα. Πώς λοιπόν να αγαπήσουν τους άλλους τόσο λίγο όσο τον εαυτό τους; Δε γίνεται.

Από την άλλη πλευρά, το να αγαπήσουν τον εαυτό τους όσο τους άλλους είναι δυσκολότατο εγχείρημα. Αφού ο εαυτός τους είναι σαν εχθρός τους ουσιαστικά. Πώς είναι δυνατόν να αγαπήσεις τους εχθρούς σου; Κι όμως ο Κύριος είπε κι αυτό το ριζοσπαστικό για κάθε εποχή! Να αγαπάμε τους εχθρούς μας! Να αγαπάμε καθετί και καθένα που φοβόμαστε ότι μπορεί ή που πράγματι μπορεί να μας πληγώσει! Και κάποιες φορές αυτός ο κάποιος που οφείλουμε να αγαπήσουμε είναι ο εαυτός μας.

Ας επιστρέψουμε όμως στο φυσικό συναίσθημα, στο φυσικό εξωτερικό συνάνθρωπο. Είπε ο Κύριος να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε. Αλίμονο σε όσους δεν καταλάβαμε πόσο σημαντική είναι η πρόταση αυτή. Κρίση δεν είναι μόνο η κατάκριση μα κάθε κρίση πως ο συνάνθρωπός σου είναι καλός ή κακός. Σίγουρα έχουμε ακούσει να μας λένε πως ο Θεός είναι αυτός που πρέπει να κρίνει και μόνο. Πόσοι έχουμε καταλάβει όμως πως αν δεν κρίνουμε με οποιοδήποτε τρόπο τους συνανθρώπους μας αυτομάτως δεν υποκύπτουμε κι εμείς στην κρίση του Θεού;

Ας το πάμε όμως και λίγο παραπέρα. Όταν βλέπουμε έναν επαίτη στο δρόμο ή στο τραίνο καθόμαστε και τον παρατηρούμε προσεκτικά. Σκεφτόμαστε σύμφωνα με τις προηγούμενες εμπειρίες μας το αν λέει αλήθεια ή ψέμματα. Σκεφτόμαστε αν μας εμπνέει το πρόσωπό του και ο ρουχισμός του για να του δώσουμε κάτι, έστω είκοσι ή τριάντα λεπτά του ευρώ. Αυτό είναι επίσης κρίση δική μας. Είναι δική μας γνώμη το να μην αγγίξουμε τον βρώμικο επαίτη. Είναι δική μας γνώμη το ότι λυπόμαστε να του δώσουμε χρήματα μήπως δε μας δει με καλό μάτι ο κόσμος τριγύρω. Είναι δική μας γνώμη το ότι αν εμπιστευτούμε τον επαίτη πως λέει αλήθεια και τελικά αποδειχθεί περίτρανα πως είναι ψεύτης θα πληγωθεί το “εγώ” μας κι η περηφάνια μας από αυτή την αδικία.

Όμως ο Θεός όταν δίνει, δίνει με μόνο κριτήριο το αν ο άνθρωπος θα ωφεληθεί από τη δωρεά του ή όχι. Δεν ενδιαφέρεται - σε βαθμό που να Τον σταματήσει από το να μας δώσει - αν μετά θα Του πούμε ευχαριστώ ή αν θα Του είμαστε παντοτινά υπόχρεοι. Ο Θεός, ο Κύριος, δίνει γιατί αγαπά το πλάσμα Του. Ακόμη όμως κι η σκέψη του αν ο συνάνθρωπός μας θα ωφεληθεί από τη δωρεά μας ή όχι δεν είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί απόλυτα. Όταν λέμε το απολυτίκιο των Αγίων Αναργύρων λέμε και την πρόταση "δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώτε ημίν". Αν ο Κύριος δίνει σε εμάς απλόχερα, ποιοι είμαστε εμείς να βάλουμε φίλτρο στο τι και πόσο θα δώσουμε στο συνάνθρωπό μας;

Υπάρχει βέβαια και το θέμα της αδικίας και του πληγωμένου μας εγώ που αναφέραμε προηγουμένως. Δεν είναι παράλογη σκέψη. Είναι σημαντικό το να είμαστε καλά προκειμένου να μπορούμε να προσφέρουμε τα μέγιστα δυνατά στην οικογένειά μας, τους φίλους μας και τους ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Αρκεί να είναι μέσα από τον κύκλο των ανθρώπων που θέλουμε εμείς κι όχι ένας τυχαίος επαίτης. Είπε ομως ο Κύριος "μακάριοι οι αδικουμένοι". Όσο για το υψηλό εγώ μας και την πληγωμένη περηφάνια μας, οι ταπεινοί άνθρωποι βρίσκουν πιο εύκολα ανοιχτή την πόρτα του Παραδείσου.

Ο Κύριος ξέρει. Ο Κύριος δίνει! Αγάπη μόνο...

---

Το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 25 Ιουνίου 2015 στην ιστοσελίδα που διατηρούσα τότε.