Καληνύχτα... καληνύχτα!

Αυτό το κείμενο είναι μια καληνύχτα στην... καληνύχτα μου.

Η "Καληνύχτα" έχει πολλά μοναδικά στοιχεία τα οποία μέσα μου την κατατάσσουν σε κάτι αντίστοιχο άλλων πονημάτων μου, όπως το "Νανούρισμα" αλλά και το άλλο με τίτλο "Περιπλάνηση".

Το "Νανούρισμα" είχε στίχους όπως το " Άλλαξα το χώρο μου και άλλαξα και φως / Βλέπω αλλιώς, νιώθω διαφορετικός", στίχος που ήταν με δύο τρόπους ειλικρινής: α) ο ένας τρόπος ήταν ότι δε με βόλευε ο χώρος που είχα κάτσει και βγήκα πιο έξω, πιο κοντά στη φύση για να βλέπω καλύτερα αν και βράδυ, β) ο δεύτερος τρόπος ήταν πως χρονικά ήταν περίοδος μεγάλων αλλαγών στην τότε ζωή μου και έπρεπε ξεκάθαρα να διαλέξω το μέρος της ζωής μου όπου θα στεκόμουν για να μπορέσω να διαλέξω το φως του κόσμου ή... το Φως το άλλο, το Ανέσπερο. Γιατί οι πειρασμοί τριγύρω ήταν πολλοί... κι εγώ δεν είχα τότε πνευματικό οδηγό για να τους αντιμετωπίσω. Μα είχα τις προσευχές των γύρω μου που μιλούσαν πιο δυνατά από το πραγματικό τους στόμα... Και την αγάπη του Χριστού και της Παναγίας μας φυσικά! Έτσι στηριζόμουν...

Η "Περιπλάνηση" πάλι... μια ολόκληρη ιστορία! Περίοδος που όλοι γύρω μου ηλικιακά έψαχναν να βρουν τον εαυτό τους, το χώρο τους, πάλευαν κάπως να χωρέσουν κοινωνικά και να αρχίσουν να θέτουν πιο έντονα τα θεμέλια της ύπαρξής τους στους γύρω τους σαν ξεχωριστές οντότητες και όχι σαν σκιές των γονιών τους ή σαν υπάκουα παιδιά τους.

"Δε φοβάμαι το σκοτάδι, δε φοβάμαι και το φως / Προσπαθώ να 'μαι μεγάλος όσο και ο ουρανός / Δε φοβάμαι την αλήθεια να σας πω κι ας με σκοτώσετε / Με όνειρα που έκανα να με θανατώσετε"

Καθένας είχε και τη συμβουλή του και σε όσους άνοιξα την καρδιά μου είτε με έβαλαν στη θέση μου - και  χρωστάω ακόμη ευγνωμοσύνη σε αυτούς τους φίλους - είτε με έκαναν να καταλάβω πως οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πάνε κόντρα στα προσωπικά τους "πιστεύω", στα στάνταρ τους... για κοινωνικούς ή άλλους λόγους που τους έκαναν να μην αντέχουν. Για τις όποιες προσωπικές ή... κοινωνικά φυτεμένες ανάγκες.

Ύστερα, αν αφήσω τα τραγούδια που έγραψα για τη γυναίκα μου στην άκρη, ήρθαν τα πονήματα "Λόγος", "Τα συναξάρια ξαναγράφονται στις μέρες μας" και τέλος το "Φλέγεται". Στίχους τους δε θα βάλω εδώ... Αξίζει να τα ακούσετε και τα τρία, το καθένα για το δικό του ξεχωριστό λόγο.

Κι έπειτα... Έπειτα, συνέβη ένα ταξίδι στη Βουλγαρία, στην Ορθόδοξη Βουλγαρία. Στο Μπουργκάς συγκεκριμένα. Κι ήταν ανάμεσα σε δύο άλλα ταξίδια επαγγελματικά, κάτι που το κατατάσσει - τουλάχιστον για εμάς στην τότε χρονική στιγμή - σε δύσκολο ταξίδι.

Το πρώτο βράδυ εκεί, ύστερα από τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις - οι οποίες ήταν ακριβώς δίπλα σε μια εκκλησία την οποία δεν παρέλειψα να επισκεφτώ, να προσκυνήσω και έτσι να ευλογηθώ εκεί - πήγαμε με τους συναδέλφους να γυρίσουμε την πόλη, να την περπατήσουμε, να τη γνωρίσουμε. Ήταν πάλι περίοδος δυσκολιών, πάλι περίοδος αποφάσεων, πάλι περίοδος πειρασμών, πάλι περίοδος αντιμετώπισης κρίσεων. Έτσι ξεκίνησα να γράφω τους πρώτους στίχους, με αυτές τις σκέψεις.

"Έψαχνα μέσα στη νύχτα βρω ένα μέρος για να ησυχάσω / Να βρω ένα μέρος να αναπαυθώ ή έστω για να ξαποστάσω / Μνήμες απ' το παρελθόν ξυπνούσαν και λέγαν "Θυμήσου εμένα" / Κι εγώ πήρα χαρτί και σταυρό και ξεκίνησα πάλι να βρίσκω εμένα".

Αλήθεια... πώς δε σκέφτηκε κανείς τόσα χρόνια να πει, όχι ότι "πήρα χαρτί και στυλό" αλλά ότι " πήρα χαρτί και σταυρό"! Μου έκανε τόση εντύπωση εκείνη τη στιγμή η σύλληψη αυτή όση και η φράση "Με το σταυρό δεν πας μπροστά, πας ψηλά!" ως απάντηση σε όσους λένε πως "Με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά"... Ίσως γιατί ο στόχος δε θα έπρεπε να είναι το να πας όντως... μπροστά, τουλάχιστον όχι έτσι όπως το εννοούν αυτοί που το χρησιμοποιούν και το λένε.

"Ταξίδι σε μέρη που οι αναμνήσεις ξυπνούσαν και λέγαν «θυμίσου με» / και τώρα - με την πανοπλία μου - δε φωνάζω πλέον «λυπήσου με»"

Ύστερα άρχισα να σκέφτομαι...

Να σκέφτομαι τους ανθρώπους που είχα αφήσει πίσω μου. Την οικογένειά μου, τους γονείς μου, τους συγγενείς μου που με περίμεναν να επιστρέψω. Κι άρχισα να σκέφτομαι/προσεύχομαι ο Θεός να τους ευλογεί, να είναι καλά μέχρι να επιστρέψω - κάτι που αργότερα βρήκα ως προσευχή και στην ταινία "Το ημερολόγιο της Αρετής" να το λένε οι Νεομάρτυρες Άγιοι Γεώργιος, Αγγελής, Εμμανουλή και Νικόλαος.

Μα αν σκέφτεσαι μόνο τους δικούς σου ανθρώπους, μόνο τους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν... τι μισθό έχεις; Τί όφελος είναι στην ψυχή το να προσεύχεσαι μόνο για αυτούς που αγαπάς; Έτσι το πήρα αλλιώς...

"Και φεύγω που λέτε και πάω στο άλλο στρατόπεδο να συγκεντρωθώ / Και βρίσκω σε όσους με πόνεσαν το πού πρωτίστως έφταιγα εγώ / Μ’ αντί να κλειστώ στην καρδιά μου, εγώ την ανοίγω και την έχω οδηγό / Βάζω μπροστά το σταυρό, το χαρτί, το Χριστό και Τον ακολουθώ"

Όταν λοιπόν αποφασίζεις και επιλέγεις συνειδητά να ακολουθήσεις τον Χριστό - έστω κι αν πολλάκις στρέφεσαι ενάντια στο Άγιο θέλημά Του που όμως σέβεται υπέρμετρα το δικό σου θέλημα - είναι λογικό ότι στις μνήμες που θα σου χτυπήσουν την πόρτα και περιλαμβάνουν ανθρώπους του άλλου στρατοπέδου, οφείλεις να απαντήσεις με έναν και μόνο τρόπο...

"Για κάθε κατάρα και μια ευχή δίνω και ας μη λάβω / Χτίζω στο λίθο και τον ευλογώ ακόμη και λάβα αν λάβω"

Κι ύστερα ήρθε το τέλος... Το απόλυτο δόσιμο, η απόλυτη παράδοση στην αγάπη του Θεού...

"Έτσι λοιπόν, αφού συγχωρεθούν, όλοι οι μέχρι χθες εχθροί μου / μια τελευταία φορά αφού το αύριο δεν είναι υπόθεση δική μου / Η ανάπαυση φθάνει επάνω στα μάτια κι αγαπάω όλη τη βιοτή μου / Ειδικά τους ανθρώπους που μ’ έβλαψαν γιατί μου κάναν καλό στην ψυχή μου"

Αν κάποιος διαβάζει ακόμη αυτές τις γραμμές, μπορεί να πει ότι ωραία τα λέω ή πως έχω δίκιο... Μα αυτά δεν είναι λόγια δικά μου με την κτητική έννοια. Είναι λόγια που βγήκαν μέσα από την προσευχή μου για τους δικούς μου και για τους γύρω μου. Είναι λόγια που βγήκαν ως γλυκιά απάντηση πάνω στους όντως δικούς μου στίχους "Έψαχνα μέσα στη νύχτα να βρω ένα μέρος για να ησυχάσω"! Γιατί εκείνη την ώρα, πραγματικά, τίποτε άλλο δεν έψαχνα!

Αν θυμηθείτε λοιπόν το τραγούδι "Λόγος" θα το ακούσετε να ξεκινάει με το στίχο "Είναι οι λέξεις βαριές, το κάθε γράμμα σαν βράχος / που πρέπει να μπει σωστά, πρέπει να μην είναι λάθος". Έτσι είναι όμως και αυτές οι φράσεις του " Καληνύχτα"... Βαριές, ασήκωτες να τις πει ζωντανός άνθρωπος. Εκτός κι αν έχει έστω και λίγη χαρά μέσα του πως κάτι κατάφερε στη ζωή του. Μα αν την έχει αυτή την αντίληψη για τον εαυτό του, τότε δε θα μπορούσε να τα γράψει. Πόσο μάλλον να τα ξεστομίσει κιόλας! Φεύ...

Προσπάθησα πολύ. Ήταν στιγμές που οι συζητήσεις με τους γύρω μου με οδήγησαν να πω ξανά και ξανά πως "Έψαχνα μέσα στη νύχτα να βρω ένα μέρος για να ησυχάσω!". Ζήτησα μέχρι κι από ένα φίλο μου, αδελφό θεωρώ, να μου γράψει τη μουσική, συνειδητοποιώντας πως αυτό το πόνημα δε μπορούσε να πατήσει πάνω σε κάτι δικό μου, πιο ξέπνοο ενδεχομένως, αλλά πως ήθελε προσοχή, εργασία από κάποιον που ξέρει πολύ καλά τί κάνει και πώς να το επιτύχει, ήθελε κάποιον πιο επαγγελματία. Ο φίλος μου, ένας σχεδόν συνομήλικος που όμως άκουγα τα κομμάτια του από παλιά, τα κατάφερε. Εγώ όμως όχι... και γι' αυτό του το επέστρεψα με τον τρόπο μου - έτσι γεννήθηκε το τραγούδι "Καληνύχτα αδελφέ μου".

Δε μακαρίζω τη ζωή, μα τον αγώνα σου / Σε νιώθω συναθλητή μες στην αρένα / Χαίρομαι που βρέθηκα στο δρόμο σου / για να σε συνοδεύσω όπως συνόδευσες εμένα

Ύστερα λοιπόν από τόσους μήνες βασανισμού, μήνες που μου φάνηκαν σαν δύο ολόκληρα χρόνια ενώ ήταν μόνο ένα, παίρνω την απόφαση να το αφήσω. Όχι στο συρτάρι λες και δεν αξίζει, μα σε μια θέση όπου τα χείλη μου - συνειδητά - δε θα το πουν.

Αν θυμηθούμε το τέλος του Αγίου Αντωνίου, θα θυμηθούμε ότι ενώ η ψυχή του έφευγε, ο διάβολος του φώναζε "Με νίκησες Αντώνιε!" και φώναζε η ψυχή του "Όχι ακόμη!". Και ξανά τα ίδια παραπάνω, και ξανά "Όχι ακόμη!" να λέει ο Άγιος Αντώνιος! Μόνο όταν έφτασε και μπήκε στον Παράδεισο τόλμησε να πει "Τώρα σε νίκησα!".

Με την ίδια λογική προέκυψε και το ψευδώνυμο "Ένα παιδί / Ένας άνθρωπος". Γιατί το αν είμαι άντρας, αν είναι όντως τιμητικός ο λόγος αυτός, αυτό θα το πουν οι γύρω μου κι όχι εγώ...

Καληνυχτίζω λοιπόν την "Καληνύχτα" μου με την ελπίδα πως όποιος τη διαβάσει θα βρει στους στίχους της παρηγοριά, ορθό τρόπος σκέψης, ορθό τρόπο προσευχής και ορθό τρόπο αντιμετώπισης των πειρασμών και των μνημών του. Με την ελπίδα πως όποιος τη διαβάσει θα βρει έναν άνθρωπο που τον καταλαβαίνει. Μα αν είναι οι στίχοι αυτοί να γίνουν τραγούδι, ας τους ψάλλουν οι άγγελοι για μένα όταν πεθάνω. Αν αξίζουν όντως... κι αν όντως αυτούς θα θέλω να ακούσω εκείνη τη στιγμή.

Γιατί αν με ρωτάτε τώρα "Ποια λόγια που έβγαλε το στόμα σου θα ήθελες να τραγουδούν οι άγγελοι του Κυρίου;" θα σας πω το "Χριστός Ανέστη εκ νεκρών" που ψάλαμε στην εκκλησία το Πάσχα...

Μ' αυτό κλείνω... Καληνύχτα! [*]